Sen uçarken ben kaldım Şiiri - Poyraz Can

Sen özgürdün… Ben tutsak.
Senin kanatların vardı,
benim zincirlerim.
Sen uçarken
ben bekledim.
Sen unuttun,
ben unutamadım.

Senin gökyüzün vardı,
benim yalnız bir pencerem.
Sen her sabah başka bir hayale uyanırken
ben aynı karanlıkta
aynı kabusu sayıklıyordum.

Senin adımların serbestti,
toz kaldırırdı geçerken…
Ben yerimden bile kıpırdayamazdım,
çünkü kalbimin üstünde
senin yokluğun vardı.

Senin sözlerin şiir gibiydi,
benimkiler suskunluk.
Sen neşeyle "hoşça kal" dedin,
ben içimden sadece "kal" dedim

Sen unuttun…
Ben ezberledim.
Sen gülüşler içinde kayboldun,
ben senin gölgende
yavaşça küle döndüm.

Sen uçarken,
ben kaldım.
Kendi yaramı kendim taşıdım,
sırtımda kambur gibi.
Sen yükseldikçe
ben küçüldüm,
sen parlarken
ben karardım.

Sen güneşe benzerdin,
ben geceye…
Ve ne zaman güneş doğsa,
beni söndürdün.

Ben içimde hep seni gömdüm,
adını anmadan yaşlandım.
Bir gün döner misin diye
her gün aynı pencereye baktım.
Ama sen…
bir daha hiç geçmedin oradan.

Senin yolların açıktı…
Benimkiler mayınlı.
Sen yürürken çiçeklere basardın,
ben her adımda
bir anıyı patlatırdım içimde.

Senin kalbin yelken gibiydi,
rüzgar bulunca giderdin…
Benim kalbimse
gemi batığı gibi
hep aynı suda,
hep dipteydi.

Sen özlemi geçici bildin,
ben onu ömürlük sandım.
Sen birini sevdiğinde
onu bırakmayı da bilirdin,
ben sevince
kendimden vazgeçtim.

Ve artık biliyorum:
Seninle aynı gökyüzüne bakamazdık.
Sen güneşten yanardın,
ben karanlıktan büyürdüm.
Seninle aynı sayfada bile duramazdık,
çünkü sen cümleydin,
ben suskunluk.