Sen Söylemedin Şiiri - Salim Erben

Dağ gülleri gibi yasla başını
Sessiz çığlığını duyayım
Suskun çağlayan seller gibi
Hırslı azimli bir çocuk saklardı
Yaşanmamış ve yaşayacaklarını
Öyle ki yasaklanmış kitap gibi
Sorguya çekerken kendini
Direnirdi içindeki militan
Sen söylemezdin ben bilirdim
Şimdi
Ağıt gibi düşer yokluğun ussuma
Yazıyorum yaşanmamışlarıma seni
Bir abide gibi
Yücelterek dilimde adını
Dalıp çıkamadığım kara deniz misali
Çırpındıkça dalgasına tutunamadığım
Bir yarımı aldı götürdün benden
Bir yarımı bıraktı yetim
Dalgalar vurunca kıyıya
Sen söylemeden ben anladım
Dağ yelim sağ elin salimin
Şimdi nereye baksam
Islak mendil gibi duru sözlerin
Gül kokar yeşil ırmak gibi
Nar içi gülüşülerin
Eskiden böyle mi yanardı
Böyle mi kucaklardı geceler bizi
Düş mavisi düşerdi
Yorgun argın dolaşırdı
Koynumuzda yıldız başımızda ay
Güneş gibi aydındı yüzün
Ay sancılım gök kuşağım
Yürek sızım türkülerin hasını
Ağıtların en acılısını
Sensiz dağlarında büyüttüm
Ne zaman bir sıla türküsü duysam
Ardıç kokulu dağ havası
Bir yanık ezgi esintisi dil ucunda
Rüzgarın nefesiyle gelen bir ses
Senli şu yanıma bak tam şurama
Bir türkü asılı dün geceden beri