Sen kimseyi Şiiri - Levent Deniz

Hesap makinesi elinde
Bir küçük sarı kız çocuğu
Önünden her geçenin
Yolunu keser
Ve sorar;
'Ne zaman doğdun sen'
Bir çıkarma işlemi;
İçinde boğulduğum yıl
Eksi acılarımın başlangıcı
Sonra yüzüne bağırır insanın
Otuz, Kırk, Elli yaşındasın

İşlem doğru
Ama içe sinmez
Yok derim olamaz
O kadar zaman geçmiş olamaz

İkna olmaz çocuk
Rakamları gözüme sokar
Kaçış yok...
Bir küçük yıl olsun
Eklemek isteğiyle ömrüme
Sıfırı anlatırım;
Hiçbirşey derim
Başlangıcında bir hiç değildir.
Acıyla zahmetle yoğrulmuş koca bir yıl
Yaşını bekler bebekler
Ancak sonra deriz
Bir yaşında bebek
Ve sonunda küçük bir zafer;
Peki öyleyse,
Kırkbir değil
Kırk yaşındasın

Aslında değişmeyen
Bunca kıskacın ramına
Sırada bekleyen
Güzel yüzler
Dipdiri tenler
Ölümden trene
Tutkuyla binmek ister
Zahmetle yükselen herşey
Kaymaya meyilli yıldız yıldız

Babababan
Babaannen ölür
Şimdi baban yetim
Ezana kulak kesilmiş
Bir naif yürek eksik dünya
Çekilmez olmuş iyice
Maratonunun ortasında 'vakit' katillerinin

Yarım nefes yaşamak gibi
Kalan günlerini
Her giden öyle kıymetli
Öyle mühim
Bir tadını
Bir yanını törpüler gider
Kimse kalanı düşünmez
Payına daha küçük bir parça kalmış ya
Yaşanacaksa
Yaşanacak
Gözyum gitsin

Dibinden böyle uzağa düşmüş
Bir yemiş
İlk oyun heyecanı hatırında
Yaşadıkça geçmişe kapanan yollar önünde
Pranga da görmedi gözleri ama
Kol kırılmış kalmış yen içinde
Ağır be dostum yükün
Özgür esaretlerde
Bir olana devrilmeyen başın
Bin parça olmuş
Ayaklar altında
Varlığını kemiklerine et diye giydireni bilmeden
'Sen kimseyi sevemezsin'