Tabağımın karası Şiiri - Levent Deniz

Sarılmışız alışdıklarımıza
Gözümüz kara
Bir eski fotoğraf makinası
Kara örtüsü altında
Dışta güzellikler olduğunu biliriz
Amma velakin neylersiniz
İşimiz bizim

Uçurtmalardan mesajlar dizmişiz göğe
'Bulutlara bizim için de dokun'
Sahibimiz okumuşmu hiç bilmemişiz
Bu sarsıntılar
Bu kıyamet
Hiddetin ellerimizden et kopartmış
Kanatmış
Elde edilemeyen hazine kanaatmiş
Tüm rüzgarlardan geriye kalan
Avucumuzda boşalmış
Gevşek bağları yaşamın
... yaşanmışın

Pedallarına süresiz bastığımız bisiklet
Ve delicesine tutunduğumuz ömür
İkisi de hiç destek yürümüş
Düşe kalka
Üzülme ama
Bu düşüş
Sonra bu kalkış olmasa
Bir çivisi eksik olmazmıydı
Sürdüğün harman yerinin

Sırtında ağır eşya izleri
Sen kaplumbağa değildin
Lakin bu kadar mı kabuksuzdu
Tenin senin
Hep gitmelerdesin şimdi
Aklından önce dizine düşer
Haraket vakti taktiklerin senin

Misafiri az evinin yabancısı
Gösterince tabağındaki lekeyi
O gün sen bir irkildin
Öyle bir dikildin
Anladın seninle yaşlanmış
Gözünün aşinası
Çıkmaz bir leke
Sonra diğer lekelerini düşündün alıştığın
'Hiçbiri doğumdan miras değil' dedin

Yokluğunda bu ifrit hissin
Bundan sonra nasıl alışır
Nasıl seversin
Şimdi senin tek lezzetin
Belini yere devirdiğinde
Bastığın yerde soluyan
Şerbet yudumlayan
O kısık sesin;
Subhane Rabbiyel Âla
Subhane
Rabbiyel
Âla
Sub
Rab
Âl