Sen Hiç Ağlama Barış Şiiri - Rukiye Çelik

Güneşli bir günde
Ankara Tren Garı önünde
El ele, kol kola halaylar çekilirken
Ve ölüm hiç akılda yokken
Koskoca bir barış bombalandı
Gençlik Parkı yakınında...

Kana bulandı yıldızlar insanların gözünde
Parçalandı güneşin elleri mavi göğün altında
Havada asılı kaldı barışın gencecik bedenleri
Mahşerin tam da ortasında, sele döndü gözyaşı
Titredi yaralı yüzünde barışın dudakları...

Toplanırken Ankara Tren Garı önünde
Daha iyi bir Türkiye
Daha iyi bir yaşam
Demokrasi ve laiklik için
Savaşa hayır, barışa evetti sloganları
Ama suç sayıldı barışın haykırışları
Ankara Tren Gar’ı önünde
Haksızlığa isyan...

Ey zalimler,
Yüreklerinde zulmün tohumunu sulayanlar
Kötülüğün, acımasızlığın kanını emerek yaşayanlar
Karanlığı seven, aydınlığa kurşun sıkanlar
Öldürmeyi marifet sayanlar
Gün gelecek, toz-toprak olacaksınız tarihin sayfalarında
Taşlara yazılırken kirli emelleriniz
Ve hiç olmayan vicdanlarınız
Çürümüş olacak yanık bedenleriniz...

Ey, insanlığı ve dini
Ve barışı inkar eden
Ve onu öldürmek isteyen savaşın temsilcileri
Ey, karanlık yüzlü yaratıklar! ..
Yazdan, kıştan, bahardan
Gökte uçan kuştan
Daldaki yapraktan
İnce ince yağan beyaz kardan
İnsanca yaşamaktan, kardeşlikten
Zarar gelir mi kimseye?

Niye korkuyorsunuz barışı büyütmekten?
Niye kaçıyorsunuz barışı alkışlamaktan? ..

Rukiye Çelik
Ankara/13 Ekim 2015