Sen Gülünce İçime Mezarlık Dolardı

Sen Gülünce İçime Mezarlık Dolardı
‎
‎Sen gülünce
‎sanki bir yaz matemini
‎yüzüne iliştiriyordun.
‎Bir kır çiçeği gibi solgun,
‎ama yine de inadına güzeldin.
‎
‎Senin gülüşün
‎mezar taşı gibiydi içimde
‎bir şeyleri hatırlatır ama
‎dokununca üşütürdü insanı.
‎Yani sen gülerken,
‎ben susmayı seçerdim.
‎
‎İçime çöken ağırlık
‎ne geçmişin ne de geleceğin yüküydü
‎Sadece senin taşıyamadıklarındı omzumda.
‎Bir tebessümün bile
‎nasıl bir hüzün taşırdı içinde,
‎yalnızca ben görüyordum.
‎
‎Bir mezar vardı içimde,
‎adını hiç koymadığım.
‎Sen her güldüğünde
‎o mezar biraz daha doluyordu.
‎
‎Bir çığlık gibi sessizdin sen,
‎bir yangın gibi suskundu bakışların.
‎Ve ben,
‎senin gülüşünde
‎kendi ölümlerimi defalarca gömdüm
‎
‎Yine de
‎Bir kez daha gül diye
‎yüzümü toprağa düşürdüm
‎Bir kez daha umut olsun diye
‎kalbimi kabre çevirdim.
‎
‎Sen gülünce
‎ben ölümlere razı geldim,
‎yeter ki senin gözlerinde
‎bir damla ışık kalsın diye,
‎Olmadı.
‎
‎Azra Nimet Öner
‎