Sema Zincir Şiirleri - Şair Sema Zincir

Günler geçiyor artık
Sessiz ve derinden..
Yaşamın da bir anlamı kalmadı sanki! ..
Ah! İlk kez aklımdan ölümüm geçer…

Ben ki, dağları yerinden oynatan,

yüreğim
senin için açan
nadide bir çiçek...

onu sakın soldurma!

ateş yakar,
su öldürürmüş adamı!

ben sevdalar denizinde boğuldum
ateşinle
yanmışım

buradayım...

senden uzaklarda,
ama buralarda
hep yakınında...

Benden önce kalkıp ’Günaydın! ’ demişsin,
Söğüt ağacı ile birlikte hem de!
Sabahı bulmakta yine zorlanmışsın
İçinden neler geçti katar katar!

Hani bir zamanlar trenler vardı,

Uzun uzun yazdığın mektubunu
Şu ana değin iki kez okudum
Tüm satırlarında dolandım durdum

Beklemedesin...biliyorum
Onca yoğun duygu sarmalını

Sahilde;
Bir kıyı kahvesinde
Zeytin ağaçlarının gölgesinde
Eski, tahta bir masada
İki sandalye çekip oturmuştuk seninle
Hatırlar mısın?

Bir deli sevdalar gibi dolandın yüreğime
Bir yel gibi kuşatıyorum seni sevgimle
Öylesine ki, kovsan da gitmem
O denli yapışacağım kollarına!

Yaşadığımız süreç bunlara gebe

varlığındı güneşi aydınlatan
yokluğundu geceyi getiren...
yokluğunu bi ben, bi de İstanbul paylaştık
sessizce ağladık gidişine...

günü yakalıyamadım ellerinden

Seni çiziyorum sevgiyle tuale,
İçimden bir nehir gibi akıp,
Bir ırmak gibi çağlıyorsun derinden
Renklere vuruyor ışığı sevgimizin..
Sarı, bir başka sarıya dönüşüyor sonra..
Rüzgarın okşadığı sararmış başaklara..