Şehirlerden Çok Köyleri Severim

Şehirlerden çok köyleri severim,
Kekik kokularına karışan bambu kokusu varsa,
Zeytin yüklü dağ güvercinleri geçerse,
Yüksek kayalıklarından,
Dağları köylerimden daha çok severim.

Umutla beklerse yıkılmayan taş duvar,
Toprak sobadan yükselen taze dumana hasreti,
Oradaki çay kokusuna aldandım,
Gülüşünden bir ömür akar,
Yosunlu yazısından sızan,
Yağmalanmış bir damla gibi serin.

Diğer tarafında bir manastır vardı,
Bacasından geçen karlı gemiler,
Zeytin yeşili bir provokasyonun ortasında,
Açlığımız sana akıyor Gökbel'im.

Bu sezon sana atıldık,
Bereket ve de bereket sahibisin,
Elif kızısın,
Asker Mehmed.

Annesinin umutları var,
Zamanın çıtırdayan çipine sahipsin,
O zaman boşa gitmekten yorulur,
Aklımız umudun arkasında duruyor.

Bu sezon çeyizimize ikiz tohumlar koyduk,
Ve manastırın duvarlarında tozlu suçumuz dolaşıyor,
Yanakların gizli bir pembeye boyanmış.

Bu günlerde içimize bir şölen düşüyor,
Küpler ve leğenler hevesli,
Bir telaşla kucaklayarak,
Günahlarımızı arkamızda bıraktık.

Toprak tomurcukları,
Nimetler yüzer nefesimizde,
Genç bademler çiçek açmayı bırakır,
Süt kokan buzağılara bakarak.

Bu günlerde kanımız kaynıyor.
Acele et, bazılarımız ölüyor,
Ve bazılarımız doğuyor.

Sana bir dirhem yağ için geldik Gökbel'im.
Haşlanmış yumurta, pırasa,
Bir de bohçalarımızda helvamız var,
Yakında direklere çarpacağız,
Yüzüne yüzüne.

Her dalda bir kıyamet çığlığı inecek,
Sofralarımıza karanlık bir bereket serpilecek,
Torbalar ve küpler doldurulacak,
Babamın gülüşünü birlikte göreceğiz.

Ahırlarımızda gülün türküsüyle uyanacağız,
Ve yakında hatırlayacağım,
Biri zeytin siyahı,
Diğeri ise senin gök mavisi gözlerin…

İnce uzun direklerimiz var,
Batan güneşi kovalayacağız,
Birazdan tahta kapıyı çekeceğim ve,
Seni terk edeceğiz.