Sefil Başımın Çukura Saplandığı Gün

Artık tüm pişmanlıklar anlamsız.
Özürler nafile.
Kelimelerin kifayetsiz olduğu,
Uçurumun başı.
Bu savaşın haklı ya da haksızı yok.
Bütün kavramların boşa çıktığı okyanus.
Çukurun dibi.
Tavana baktım -düşünceler seline-
Allah'ım dedim ve yutkundum,
Bu girdaplar arasında yok olmadan,
Al kurtar beni bu cendereden.
Çünkü en değerli mücevherlerin,
Elimde erdiğini görüyordum,
Pamuk şeker misali.
Sanki bir ateştim onlarsa kelebek,
Etrafımda dönen her şeyi yaktım cayır cayır.
En sonunda o ateş sardı kalbimi akkor gibi.
İçimde haykıran arslanlar.
Gökten saldıran kartallar.
-Tüm dünyaya karşı yalnızlık sancısı-
Cevapsız soruların labirentinde,
Konuşmaktan korkar bir halde,
Kendimi arıyordum bu anlamsız sevgisizliğe.
Acı çekiyordum sanki.
Yok, yok.
Acı çekiyorum sanki.
Tüm "ah o olsaydı" dediklerim,
Olmadığında öğrendim,
Onlarsız da olmayı.
Zordur yaşam.
Ama bedenin hala direnirken,
Acınasıdır ruhunun pes etmesi.
Acımasızdır çarkın sahibi.