Seda Ahmet Şiirleri - Şair Seda Ahmet

Bu ev hücrem oldu,
Sensiz..
Sensiz kaldım ben,
Kimsesiz..
Haykırıyorum bırakma beni,
Sevginsiz...

Ben,senin gözlerinde öldüm...
Kömür karası gözlerinde,
Karanlığa gömüldüm! ...

Bir dünya varmış,hayatmış,
Sabahlara gün doğarmış,

Bu gecede hüznüme sarılıp uyuyayım
Uyuyayımda sensiz sabaha uyanayım
Sensizliğin sancısıyla kıvranıp
Bir bayram daha sensizliğe
Bir bayram daha hasretine.
Bir bayram daha gözyaşına,

Kaybolup gidiyorum gözlerinde
Aklım,fikrim hep sende
Yollara düşüp geliyorum
Ayaklarım ayak izlerinde.
Yüreğim senin yüreğinde
Ölü bir deniz durgunluğu

Ömrümden bir gün daha gitti,
Yine gün söndü,karanlıkta ay,
Gökyüzünde yıldızlarla oynaşıyor,
Yıldızlar hep ay a gülüyor...
Benimse gecemi yanlızlık sarıyor,
Ben ve yanlızlık,ayrılmaz ikili gibi,

Ömür denen bu hayat
Bende hep engebe
Tökezleyip duruyorum
Mayın tarlası ömrümde
Yürek patlamaya hazır
Yara almış bedende

Dipsiz kuyulardamı bitecek hayat
Karanlık ve soğuk hücre misali
Taş duvarlar mı yıkılacak üstüme
Yoksa yitik bir savaşçı mı yeryüzünde
Yoruldum diyorum gelmeyin üstüme
Yürek paramparça,yürek yaralı

Şimdi sensizliğin acısını,sancısını
Yüreğimin en derininde biriktiriyorum
Çaresi olmayan bir hastalık gibi
Sensizliğin kuytusunda kayboluyorum! .
Pişmanlığı kabul etmesemde
Pişmanım sol yanım kan içinde

Gece sarhoşluğum deniz,
Her gece konuk oluyorum
Yüreğimden geçenleri
Gözlerimle denize anlatıyorum.
Deniz karşımda durgun,aheste
Gece melankolisine sarılmış gibi

Hayat dediğim neydiki,
Boş öldürdüğüm günler mi? ....
Peşinden sürüklendiğim yıllar mı? ..
Yoksa içinde boğulduğum anılar mı? ..
Yoksa kader diye sineye çektiğim,
Hayat mı? ...