Sebahattin Kömürlü Şiirleri - Şair Sebah ...

bir köpek havlıyor
mayasız diye
kendi mayası
ne
bilmiyorum
bilinmiyor

adım
adım
koşarcasına
tırmandık zamanın üstüne
ne kara bulutlar kaldı geride
ne dönekler

Şiir denince öncelikle kişinin ne anladığını sorgulamamız gerek. Aksi halde şiirde ulaşılması gereken ne sorusuna sağlıklı cevap üretemeyiz. Öncelikle şiir dendiğin de aklımıza aşk, ya da mistik özellikler içeren mısralar gele bilir. Hiç şüphesiz bu mısralar da şiir olabilir. Ancak şiir in amacı bundan çok ötelerdedir. Bunun anlaşılabilirliğini sağlamak için Homeros’a kadar inmemiz gerek. Çünkü orada öylesi yalın mısralarla karşılaşırsınız ki, ta o dönemde insan sevgisini öne çıkararak savaşın ne anlamsız bir eylem olduğu ortaya konulmuştur. Günümüzde şiir, toplumu bir ilizyona tabii tutmanın ötesinde, geçmişte olduğu gibi toplum sorunlarına öncelik vermek zorundadır.
Biz kıyaslamamızı bu eksene göre yapmak zorundayız. Aksi halde şiir, bireyi ve toplumu bir noktadan yukarıya çıkarmak gibi bir eylem yüklenmemiş olur. Şiir böyle bir fonksiyon icra etmez mi? Bu sorunun yanıtını elbette geçmişte arayarak bula biliriz. Kurtuluş savaşımızda ve öncesinde şiire baktığımızda, şiir toluma kimlik kazandırmanın ötesinde, toplumun duygu ve düşüncelerini de şekillendirmiştir. Ne var ki şiir, uğramış olduğu istibdat dolayısı ile günümüzde toplumu uyutmakta kullanılan bir araç olma durumuna indirgenmeye çalışılmakta. Hatta bunda da başarı sağlanıldığı söylenile bilir.
Şiir, eğer okuyucuyu, efsunlamanın dışında, yaşadığı zamanı düşünmekten alı koyuyor ise, bence o şiir den uzak durmalı. Şiir haksızlığı dilendire bilme cesareti de göstermek zorundadır.
Nazım Hikmet Ran bir büyük Dünya şairdir. Nedeni, o, haksızlığa Dünya’nın neresinde ise karşı çıkma cesaretini mısralarında sergilemiştir. Eğer, Nazım Hikmet Ran Türkiye’de yaşasa idi, bu gün Türk şiir çok başka evrelerde olurdu.

Nasıl kuşum uçtu elimden,
Nefret ediyorum artık kendimden,
Yalnız sen değilsin bırakıp giden,
Bak ne kaldı bende, bildiğin bende…
Nasıl kuşum uçtu elimden,
Nefret ediyorum artık kendimden,

Katlanmak
sadece senin yalnızlığın olsaydı
katlanırdı
gönülde
yürek de
katlanırdım ben de

emperyalizm
donuk bakışlarıyla baktı
dağa
dedi
"ne çok altın vardır senin altında"
dağ şaşkın

can dediğin emanet
taşı bedende sende

Böyle zamanlarda
Tutunduk hayata

Öyle yandık ki
Bezin dökerek üstümüze

boş tuluk gümüler mi
dertsiz baş iniler mi
yavru yaresi olan
söyleyin hiç güler mi

Andı
KALDIRANLAR
AND İÇMİŞLER Mİ HAYATLARINDA
and içmek nasip olmaz her kula
vatan millet namus için and içilir.