Seans Masası Şiiri - Güven Küçük

​Bugün "göz" muayenesi vardı, ışık tutup derinlere baktılar,
"Görüyor musun bu renkleri, seçiyor musun bu dünyayı?" dediler.
Odaklanamadım doktor, bakışlarım hep o puslu sabaha takılıyor,
Benim dünyam o iki dakikalık kıyametin külleriyle çoktan kapandı.
Boşuna ışık tutmayın feri sönmüş bu siyah boşluklara,
Gözlerim onda kalmış doktor; ben bu karanlıktan nasıl çıkayım?

​Sonra "his" testi yaptılar, tenime soğuk metaller değdirdiler,
"Duyuyor musun bu sızıyı, canın yanıyor mu hâlâ?" diye sordular.
Ruhumun felç geçirdiğini, sinir uçlarımın o veda mesajıyla koptuğunu bilmediler,
Benim acı eşiğim, senin o "bizden olmaz" dediğin uçurumun kenarında bitti.
Boşuna sormayın doktor bey, iğneleriniz bile işlemez artık bu hissizliğe,
Ruhum onda kalmış; ben bu mezardan nasıl çıkayım?

​Bu seansın konusu "mekan" algısıydı, "Burada mısın?" diye seslendiler,
"Adını, yerini, bu beyaz odayı tanıyor musun?" dediler, beklediler.
Bilmiyorlar ki ben o küçük kafenin o aynı masasında çakılı kaldım,
Benim adresim artık senin kalbin değil, o terk edildiğim sokağın sonudur.
Burada değilim doktor bey, ben hâlâ o veda anının tam içindeyim,
Ben sende kalmışım sevgili; bu hücreden nasıl çıkayım?

​Ardından "hafıza" viziti geldi, "Hatırlıyor musun?" diye zorladılar,
Eski resimler, tanıdık yüzlerle zihnimi hırpaladılar.
İsmimi unuttum, çocukluğumu sildim ama o yedi kırk dokuzu atamadım,
Zihnim bir plak gibi hep aynı ihanetin cızırtısında takılıp kalıyor.
Boşuna sormayın doktor bey, geçmişim bir kağıt gibi onun ellerinde kül oldu,
Aklım onda kalmış; ben bu delilikten nasıl çıkayım?

​Ey yar! Şimdi bu beyaz sessizliğin içinden sana son bir feryat gönderiyorum;
Sana verdiğim ne varsa; gözlerimi, aklımı, ruhumu artık geri gönder...
Çünkü kuralları katıymış bu binanın, eksiği olanı serbest bırakmıyormış;
Benden aldıklarını geri ver; çünkü buradan eksik çıkılmıyormuş…