Sana Oktavsız Sesimle Yakarıyorum

bir anka dirilecekmiş gibi gözlerinden sanki
ateşi gözlerime doğru üfleme
zira ben bir beyaz bayrağım
kalbimin hüzünle savaşında
teslim için sallanan

kılıcın ve gürzün sesi
boynumu okşar her meydanda
biraz şefkat et bana
ey canımı ruhuma dar getiren
sevgili gölgesi..

Kuşlara ve kedilere saygımı yitirdim
elmadan ve senin gözlerinden ise umutluyum hala

beni kısa sözlerle avut
kalbim küllerine sarınsın da
dirileyim yol düşünden

her zaman aralığından
oktavsız sesimle sana yakarıyorum
ey aşk

beni kadrandan
yoldan
ve yerçekiminden kurtar

bu akşamlar hep böyle
hep griden siyaha
çığlıktan sükuna hep
bu yaşamak hep böyle
durmadan
damar yoran kan yolculuğu

öyleyse bir anlamı yok sayılır
kokusuyla hatıratımızı titreten
bu gök resimlerinin

içimizde bir itiraz:
yaşamak neden
bunca düş görmektir..