Her şey Sen’i anlatıyor,
Kâinat Sen diyor,
Mahlûkat “Gör!” diyor,
İnkârın imkânsız.
Sen hep sağ ol diyorsun;
Ama ben,
Solun olmak istiyorum.
Gel, haydi gel!
İçimde uçuşur kelebekler.
Kapağı açılmayan bir kitap elbet insana küser.
Ve küser insana anlaşılmak istenmeyen her kitap.
İnsan ki ancak âşıkken var olur,
Sevmeyene koca dünya dar olur.
Nuru nâr çeviriyor,
Nârı nur çeviriyor,
Manzaralar geçiyor,
İnsan dilediğini seçiyor.
Kalp, çocuk gibi, bir barışır bir küsermiş,
İnsanı en çok da sevdikleri üzermiş.
İnsanda kalmayınca hayâ, ar
Olur kalpsiz, ruhsuz bir duvar.
Rahmet-i Rahman şamil,
Ahkâm-ı Kur’an ile âmil,
Görür insan-ı kâmil.
Bilmeli bunu gafil,
Olmamalı cahil,
İlmiyle âmil,
İnsan-ı kâmil.
Değildir tesettür tarz,
Nass-ı Kur’an ile farz.
bir konu iki dize yedi kelimeyle ancak bu kadar güzel anlatılabilir. yüreğinize sağlık.
bazı şiirleriniz şifreli olduğundan anlayamasamda anladıklarım üzerinden şiirlerinizi beğendiğimi söyleyebilirim.
kaleminize sağlık.