Sahipsiz Yolcu Şiiri - Eyüp Beyhan

Bir yol var önümüzde uzun, dikenli,
Sonu bilinmez başı elemli,
Belki kimse dönüp bakmaz bu garip yolculuğa,
Leş kargaları gülecek yalnızlığımıza.
**
Sahipsiz miyiz bu mevsimlik odada,
Kimsecikler yok örümcek ağlı penceresiz handa,
İçimi kemiren soruya cevabın ne ola,
Söyle bakalım kime güvenip çıktın yola
**
Yola çıkma insanla, dönerse şaşma,
Ağaca yaslanma, kurur da yaş da,
Duvar da yıkılır, güvenme harçla taşa,
Yalnız güven Hakk’a, O’dur sarsılmayan başta.
**
İnsan bir yolcudur, vuslata mecbur,
Zaman bir nehirdir, ne kurur ne durur,
Kimi iz bırakır yürekten vurur,
Kimi yol olur da yolcuyu savurur.
**
İçimde tutuşur bir volkanın alevi,
Kanımda yankılanır suskunluğun sevi,
Dün dost bildiklerim gölgeye karışmış,
Hatıralar şimdi, acının mahzeni.
**
Kolay mı sanırsın bu dağları aşmayı,
Yüreksiz adımlarla menzile ulaşmayı?
Yoldaşını yolda bırakıp dönenler ise,
Unutulup gider, siler zaman izayı.
**
Hayale mi dalarsın, bir düş mü kucaklarsın?
Yollar uzar, bekler, sonsuza adım atarsın.
Bir serap mı görürsün, yoksa gerçek mi bu?
Aldanırsın belki de, kırar seni rüya bu.
**
Ey uzak diyarlardan esen soğuk rüzgar,
Ey geceyi aydınlatan parlayan yıldızlar!
Arzularım ok gibi geçer ufuklardan,
Düştüğü yer bellidir: hayalim yarınlar.
**
Yolda olmak mı?
Yol mu?
Yolcu mu?
Yolculuk mu?
Evvel refîk, bade'l tarîk mi?
Sorular, sorular beynimi kemirir.
**
Durmadan yürüyenlermiş varanlar, anladım.
Sonunda ermişlerin yurduna vardım,
Bir daha dönmem geri, ardımda bıraktım,
Orada bir ses yükselir derinden,
Yeni yurduna hoş geldin.
(E.B/2025)