Ayrılık kanımda dolaşan bir zehir gibi çoğu zaman
Gözlerimin önüne çekilmiş bir perde
Yada suskunluğun biriktiği bir yürek.
Çok oldu ayrılıklarla savaşalı
Bazen yenik düşüyorum
Bazen de pes ediyorum
Yaz geldi geçiyor bile
Her yıl aynı şeyleri düşünürüm
Önümüzde ki yaz bambaşka olacak diye
Çok yaz geldi
Sessizce geçti böyle..
Unutulmuşluğun verdiği sancıyla
Yokluğun;
Yağmurun toprağa
Denizin martıya uyanışı gibidir,
Açarsın avuçlarını tutabilmek için damlaları
Ama yerlere düşenler hep gözyaşı gibidir
Aklımda kalan
Çoğu unutulmuş ve eksik karelerden ibaret olan ve neredeyse hiç yaşanmamış bir gençlik…
Yazları sıcak ve ıssız geçerdi ve
Ilık bir yalnızlık vururdu penceremden içeri bahar geldiğinde
Mevsim normallerinin üzerinde seyrediyordu yalnızlığım ve
Çocukluğum, gençliğim, masumluğum...
Hepsi birden terk ettiler beni
Aynı senin gibi...
Sen gittin
Ve ben ne yapacağımı bilemeden
Dünyanın tam ortasında kaldım...
Senin adın kaldı içimde bir yerde
Sessiz-sedasız canımda dolaşan
Her söyleyişte acıma batan
Battıkça canımı yakan...
Senin sesin kaldı içimde bir yerde
Cümleler dolusu noktaya gebe olan düşlerim var benim
Virgüller arasında kaybolmuş bir hayatın,
Öznel yalnızlığında…
Sonra
Şaşırırcasına gelen
Ve arkası bitmek bilmeyen ünlemlerim,
belki... farklı zamanlarda
belki de... farklı mekanlarda;
ama,
inadına aynı ışığın
ve
aynı yağmurun altında,
Sustuğun gibi bakmayı öğrenirsin
Gölgelerin hecesinde.
Bilinen en büyük kafiye sebebisin;
Ölümlere...
Yeni bir güne başlarsın hep
ıslak bir sonbahar akşamında
serseri bir yalnızlığın
son demlerini yaşıyor ruhum...
kahvesi, telvesinden bağımsız
kırk yıllık bir hatıra gibi
ansızın dökülüyorum gözlerinden içeri...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!