Şahbettin Uluat Şiirleri - Şair Şahbetti ...

Ey aynalarla konuşan kadınlar,
Işığın önünden tülü kaldırın.
O iç dünyanızda konuştuğunuz,
Halkın bilmediği dili kaldırın.
*
Kargalara taş atmaya başlayın.

Kızarmış demire dökülen sudur,
Dalından çekilip alınan yaprak.
Aniden kesilen derin uykudur.
Yavaş yavaş batan sivri bir mızrak.
*
Her insanı farklı farklı etkiler,

İnsana insanı hayvan.
Gördürten ne varsa batıl.
Bilmediği kimseleri
Öldürten ne varsa batıl.
*
Fikir, töre, savaş falan,

Benim derdim benimledir, benimle.
Üzerine alınmayanlar gelsin.
Beni yanlışlarım, eksiklerimle,
Bir parça olsun anlayanlar gelsin.
*
Olmadık şeylere akar dururum.

Ey pervasız aşık, çekil yolumdan.
Gönlüme doğacak güneş değilsin.
Orda, burda gelip tutma kolumdan,
Arkadaş değilsin, kardeş değilsin.
*
Yangın olsan, beni yandıramazsın.

Hayatın kışı yoldadır.
Yazın değerini bilsek.
Bahar geçti, güz yaklaştı.
Güzün değerini bilsek.
*
Yayla, çiçek kesilmeden,

Durdurup başlatalım biz yaşamı yeniden,
Biraz gevşek tutalım elimizdekileri.
Bakalım elimizde ne kalacak eskiden,
Eksilenler yerine alalım yenileri.
*
Yenilenmek çok yönlü, çok sonuçlu bir eylem.

Yaşamak,
İçine düşüp kaybolduğumuz bir şeydir bazen,
Kâh sevindiren,
Kâh üzen.

Rolümüz bazen kasap,

Zalimlere bunca yergi,
Yazdım vaktim boşa gitti.
Gittim, geldim, sinirlendim.
Kızdım vaktim boşa gitti.
*
Ne zalimler yola geldi.

Haydi bir teneffüs arası verelim.
Başımızı kaldırıp martıları,
İndirip çiçekleri, böcekleri selamlayalım.
*
Kalemlerimizi, küreklerimizi, döner bıçaklarımızı bırakalım.
Kibritlerimizi bırakalım.