Aşk sessiz bir çığlıktır sevgilim
Karşılıklıysa hislerimiz duyarsın sesini
Aşk mavi bir çocuktur sevgilim
Dalıp gidersen gözlerine, yaşarsın seviyi
Aşk özgür bir ruhtur dört mevsim
yedi iklim de.
Ben ençok kendime benzerim ey yar!
Ya sev sevebildiğin kadar
Ya da bırak büyüsün aramızda ki dağlar.
Ben ençok kendimi geçerim ey yar!
Ya ara beni diyar diyar
her insanın başı
kendi ayaklarının üzerindedir.
hepimiz bir çift göz, ayak, kol
ve bir kalp, akıl, ses
taşırız kendi yükümüzü
kendi sırtımızda.
çatlamış dudaklarını uzat bana sevgilim,
doya doya öpeyim seni.
yüzyılın susamışlığının
acısını çıkarayım
kana kana içeyim seni.
seven bütün insanlar
çocuk ölürler,
öldürmez kalplerinde ki sevgi
çocuk ruhlarını,
lakin akıp giden her günle birlikte
biraz büyür,
Akdeniz’de doğmuştun sen
Karadeniz’e yakındım ben
Sıcağı severdin sen
Alışkınım soğuğa ben
Senin sıcaklığın ikliminden gelmekteydi:
Çocuk kalbim yine intiharın eşiğinde,
Tanrım, insan bu kadar mı sever sevince,
Göremem bir daha onun gibisini
Sade insan değil, bir melekten de yüce.
İçimde ince bir hüzün var yine,
Bu gün bir bahar sabahı
Hava yine ılık,
Yine esen rüzgâr
Alıp götürür hayallerimi uzağa.
Zaman, akıp gidiyor su gibi
Hayaller suya karışıyor.
Yalnızlıklar treninin bir garip yolcusuyum,
Bu faşist gezegenin ben malum solcusuyum.
Sen üzülme ey güzel halkım!
Sevdamızın parlayan bir incisiyim.
Düşmanca gözlere mızrak olur yüreğim,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!