Sadi Yıldırım Şiirleri - Şair Sadi Yıldırım

Yıkılıp dökülmüş han duvarları,
Toplar dövmüş tarihimde surları,
Sormayın artık bendeki sırları,
Surlara gömülmüş cengaverim ben.

Güneş mi doğmuş geceme derinden?

Zaman değişti…
İnsanlar iki yüzlü…
Aynalar bile şaşırmış durumda.
Eskiler ‘Gözgü’ derlerdi,
Ardı ‘sır’lı duvardaki parlak cama.

Güneşi koynuna çekip sarınca,
Gurubu kızıllıkla mest olunca.
Gece benim gibi yalnız kalınca,
Yarin hasretiyle hast'olan dağlar.

Feryadın derdini sineye atan,

Gül Kırmızısı Lâl Dilim
Karanlık gecede
Göz yaşlarımın aksinde,
Bir gül silueti.
Ve gençliğim…
Adını yüreğime yazdıklarım,

Lebaleb sevdan için,
Derbeder oldum.
Dersaadet kapısından,
Derdest oldum.

Gün geldi Çanakkale’ de,
Kocatepe’ de,
Tepenin en kocasında,
Bir mermi oldum,
Saplandım düşman bağrına.

Yazdıran yazana derman vermiş,
Aşk oduna yanana ferman vermiş...
Oku diye emretmiş Rabb-i Zülcelal,
Anlamayana, yahmilû esfera demiş.

Acılarım şimdilerde acemaşiran.
Hüzünlerim boynumda gerdaniye.
Hicranla yoğrulmuş yüreğim viran,
Ruhumda bilekçem, bu feryat niye.

Elest bezminde
yaktılar gönül çıramı,
Şaşırma yollarda
doğru ol ha...

Can giydirdiler tenime

Rahim'dir Allah dile ondan merhamet,
Elin boş çevirmez ha Kerim'dir O.
Can içre can vermiş budur keramet,
Elindir, dilindir hem gönüldür O.

Peymane-i Kudret gibi leb'dendir sözlerin,