Zifiri karanlıkta yol alırken her gece
Sessizliğin içindeki sesleri duyuyorum
Bir ürperti giriyor içime
Korkuyorum
Gündüz ölü sandığımız bu doğanın
Asıl yaşadığını gece anlıyorum
Bir gölgenin ardımdan geldiğini düşünüp
Durmadan koşuyorum
Soluğumun yetmediği yerde duruyorum
Ardıma bakmaya cesaretim yok
Diz çökmüş çaresiz yaşamla ölüm arasındayken
Bir el hissediyorum titreyen omuzlarımda
Ve derinlerden gelen bir sesle aydınlığa çıkıyorum
Umudumu kaybedip her şey bitti diye düşünürken
Yaşama sevinciyle yeni bir güne merhaba diyorum
Kayıt Tarihi : 16.5.2012 13:30:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
İçimizdeki çocuğu arada bir hatırlarsak her şey yeniden canlanabilir. Değerli yorumunuz için teşekkürler.
TÜM YORUMLAR (7)