Rüya Şiiri - Mustafa Kılıç

Hava soğuk üşüyorum.
Gecenin zifiri karanlığında,
Çoban yıldızı gibi yapayalnız ve ürkek,
Ta… derinden titreyerek,
Düşünüyorum.

Rüzgar hüzünlü bir melodi çalarken kuru dallarda
Bir film şeridi gibi,
Küçüklüğüm geçiyor gözlerimin önünden.
Çamurdan araba, çalıdan bebek yaptığım,
Bayramlarda el öpüp şeker topladığım,
Bazen aç, bazen tok ama,
Kendimi tüy kadar hafif, kuş kadar özgür hissettiğim o günleri;
Dahası,
İlk okulumu, ilk arabamı, ilk aşkımı hatırlıyorum.

Hatırlamadı diye gücenmesin öğrencilerim.
Hatırlamaya ne gerek,
Ben onları hiç unutmadım ki.
İşte hepsi burada, hepsi karşımda.
Bu defa ellerinde kardelen çiçekleri,
Tıpkı kendileri gibi.
Son defa el sallıyorlar.
Hepsi suskun, hepsi üzgün.
Göz yaşlarıyla ıslanan dudaklarından son bir fısıltı:
“Güle güle öğretmenim”, “Güle güle öğretmenim”

Ah! Ah!
Her şey ne çabuk geldi geçti.
Bir gün mü? Bir saat mi? bilemiyorum.
Kim bilir?
Belki de son dakikalarını yaşadığım bir rüya
Birazdan bitecek.
Gökteki son yıldız da kayacak.
İşte o zaman,
Akşamı olmayan bir sabah başlayacak.