Anne Şiiri - Mustafa Kılıç

Doğdum.
İlk seni gördüm,
ilk seni tanıdım
İlk seni sevdim anne!

Ağladım gülüşünle güldürdün.
Üşüdüm yüreğinle ısıttın.
Üzüldüm yalnız sen anladın.
Seni çok sevdim anne.

Kucağında her yatışımda;
Yüzünde gülün güzelliğini,
Bakışlarında güneşin sıcaklığını,
Gözlerinde cenneti gördüm anne!

Her yalnızlığımda arkadaş,
Her sıkıntımda sırdaş,
Her fırtınalı günümde
Sığınacağım limandın anne

Bayram sabahları ilk senin elini öperdim.
Sen de benim yanaklarımı öperdin anne.
Sonra sarılırdık birbirimize doya doya
Benim bayramım işte o zaman başlardı anne.

Şimdi yine bayram.
Gözlerim seni arıyor.
Elini öpmek istiyorum,
Ama sen yoksun anne.
Sessizce kanat açtın sonsuzluklara
Bir veda bile etmeden
Beni bıraktın buralarda.

Sensiz geçen her saniye
Kış geceleri kadar soğuk ve uzun
Sensiz anlamı yok baharın yazın.
Ne gökyüzü mavi, ne gül kırmızı.
Hiç farkı kalmadı bal ile tuzun
Hiçbir şey eskisi gibi olmuyor anne.
İnan ki yerin hiç dolmuyor anne.

Neyse anne
Hıçkırıklar düğümlendi boğazımda
Artık konuşamıyorum.
Yanağımdan süzülen göz yaşları,
Şimdi toprağını sulasın.
Belki gül olur da topraktan çıkarsın anne.