Ruhumun Ruhu Şiiri - Seyit Cafer Arvas

Akşamın ruhuna münzevi olduğum anda.
Alnını rüzgara dayamış bir ağıt bağlar.
Fırtınalar ile bölünen gençlik uykusundan
içimde bir kalem oynar.
Ve şiirler yağar...
Yer ve gök üstüne.
Girdapları aşan bir gemi misali ruhum,
alnını hep gidişlere dayayan
ve cam kesiğine yansıyan
suretimi siliyorum aynalardan
içimi parlatıyorum
yalnız başına plaklara şarkı söyleyen
bir çocuğu özlüyorum.
İki eli açık uçurum;
hatıralardan.

Yüreğin sana anlatacaktır
Yürü!
Bir kelebeği izle ve nazar et
Sus!
Pus olmuş bir mağaradan gözleri kör
Çık!
Ve bak doğan güneşi
Göreme!
Kör betonlardan
Yık!
Yıkabilirsen bu sütunları
Tanrısı olmuş insanlara küfrü anlatabilirsen
Kırabilirsin kibir kelepçesini
Özgürsün!
Kuş misali uçamadığın gökyüzüne
Bir tüy bırak!
Huşu içinde öl
ve çakıl!
Taşlar kadar mahcup olabilirdim.
Fakat ben yine taştım
ve sellerime kimse
el uzatmadı!

Okuma!
Şiirdir kalemden kağıda değen.
Şarkılar paylaşınca yıldız kardeşliğine
Kimin nasibine ezgiler düştü?
Bilmem kaç kilometre ötende öldü.
Öldü ruhum!
Rim'in uykusunda...
Ruhumun ruhu!
Artık katlanamıyorum.
Ve isyan ediyorum küfre.
Ve inanç sayılıyordu küfre isyan etmek.
Bayrakları yarıda bir asırdır ülkemin.
Gözlerimiz dolu ve kısık,
yitik umutlara bakar olduk...
Filistin' de kurak bir çölde kuyuya atılmıştı Hz. Yusuf .
Tazelendi umud sonra...
Sonra saray
Sonra zindan
Sonra kazandı dağları
Yaşasın Filistin'in .

Ve çorak kaldım
Çağın en çok çağ olduğu imkanda
Ve yine sularını içtim serabın.
Say yaparken
Safa ile Merve arasında