buruşturulup köşeye fırlatılmış
sönmeye yüz tutan çoban ateşi kısıklığında
içi boş saat;
yabancı bir bedende durmadan atıyor,
zamanın acımasızlığına inat...
sarıyordu esaret kollarına,
mavi yerini kırmızıya bırakıyordu...
her yeni gün kendi içinde yenisini
doğuruyordu...
akıp giden ömür ve
şair 'en güzel ben ölürüm' diyordu...
Kayıt Tarihi : 3.6.2006 11:10:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!