sözlerim kan çanağı, içinde devşirme mutluluklar!
Bir daha gelmeyecek dedi acımadan,
kimsesizliğimden vurdu demini zalim.
kim bilir belki, gelir, sever, sarar...
kim bilmesin ki, belki de dediğin gibidir,
benimki sadece bir hayal!
Ben miyim şair? Sen misin şiir?
Saçlarının rüzgârı paltomun sol cebinde
Bir küreğin işçisi gibiyim senden uzakta.
Ölesiye sarıldım kalemimin kara yalnızlığına.
Ben şair değildim, sen şiirdin,
Çığırtkanlar çığırır sevdasını her sözünde.
Ben, yalnız ben kalırım sensizliğin kara yüzünde.
Ölmüyor gözlerimde, gittiğin o vaktin sessizliği.
Gönlümde yaşar, yıkılmış duvarların bezginliği.
Hiç oyuncağı olmamış bir çocuğun elleri kadar,
hüzünlü ve kimsesiz öldü düşlerim
Bil ki, kaç mevsim tükettin duraklarımda.
Bil ki, kaç hayal gömdüm çoraklığına.
Kendime, sadece kendime mahçubum ben.
Koca bir ömürdü, düşürdüm, kırıldı.
Gönlümün dilekleri, gölgende büküldü.
O yoksul bakışlarımda, ışık geçmiyor karanlıktan,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!