Renkler armonisi Şiiri - Behçet Gülenay

mavi, balkonlu evim benim
gökyüzü ve deniz yüklü güzel kadın
bütün insanları benim için sev
kapama gözlerini
aşkın derinliğinden çıkabilmesin kimse

ama güvenme
lacivert; hürriyeti elinde gizli bir orospudur.
bir babanın sert, soğuk, bürokrat gülümsemesi

arkadaşlık etme
mor; çocuk yoksulu fahişe bir şehirdir.
sancı nöbetlerine duran bir kadının kısır rahmi

acı turuncuya
kızıl bir hınçla hayata tutunmuş
yüreği bohçasında topal görünümlü bir çocuktur.

fark et ve anla
gri; aşkı içinde umutsuz bir kızın
gözlerinde asılı duran bir kederdir.
kül bir tutkuyla içinde biten çalılıktaki gülden habersiz

sev ve duy özlemini içinde
kahve; karnındaki çocuğun sancılarını çeken
doğurgan bir kadının yüzüne yayılan ılık şefkat

siyah; en sevdam, kara sevdam
kırık yanım
yatağını aşındıran bir nehir kuruması gibi sus
ölü doğdu çocuk
sus, karanlığını da seviyorum.

bekledim seni
oyuncağını beklemesi gibi bir çocuğun
hadi gülümse bana beyaz beyaz
ay gibi daha bir güzelleşirsin
bütün insanları aydınlatsın gülüşün

içinde tek bir yalnızlık kalmasın
sevişir gibi sözcüklerle
kalabalık bak bana yeşil yeşil
çiçek çiçek şenlensin dünya
insan ki dört mevsim bahar…

yakınlaş, hani nerde ellerin
pembe pembe sar beni tenim gibi
dışında bırakma, ısıt çılgınlığımı
büyü bende

sarı bir gururla, hafifçe öp beni
şeker toplamaya gelsin evimizin önüne
buğday renkli hüzünlü çocuklar
sevmek uzun sürsün unutmak kısa

kırmızı; sevişmeye kabaran ıslak bir iştah
kılıçlarınla içime diktiğin dikenlerine sokulan çiçeğin
yaprağına konmuş kelebeğin verdiği zevk gibi
mutludur bakireliğini kaybeden kızlar
şehvetle tutuşur içlerindeki lavlar
sıra öpüşmede
birazdan çocuk sesleri basacak avluyu

Ekim 2004

2005 Aykırısanat Dergisi Şiir Ödülü

Behçet Gülenay