Gülenay Şiiri - Behçet Gülenay

dünyayı boşadım
ekmek karşılığı
satılan aşklarla kirleniyor yeryüzü
yine de içimde güzel bir niyet
seyrediyorum
ışığında kenger toplayan kadınları
göğsünün zeytinliklerine tünüyor gözlerimden
kalkan kuşlar

başımı koyup kuş göğsüne
orada uyuyup orada uyansam
kirlenen yanına inat insanın
aşkın
yeryüzünün
erik ağacının dallarında
yeşil bir elmayı beraber dişlesek
seninle bir simidin aynı yarısını ısırmak

oysa cebimden harcıyorum aşkı

incir yaprağına şavkın vurunca
göğsümde bir deniz kabarır… şeb-i arus
sarı ve geniş ovaların boyunca
buğday olup yeşermek isterim sende
uzun ve yeşil vadilerince
yosun tutan kayalarına çarparak
kurak yanına çocuklar sunan mavi bir nehir olmak

ah gülenay, nazlı sevgili
boşadım dünyayı
saldım kuyuna bakracımı
tenden geçtim
bir tas su yeter bana
sendedir ilacım meftunum sana

gönül konağımın emekleyen bebesi, gülenay
leyla da kim
anlatsam seni leyla’dan geçer mecnun
gülün dibine düşen cansız bülbül
aşka varmak için canlanıp güle sarılır
sofram gönlümdür gel gönlüme gül

ellerin kavuşmanın başkenti
ellerimi sıkı tut
bassın içimi sımsıcak
dünyanın en derin ve mavi denizleri
al sürükle götür beni
o büyük ülkene

Behçet Gülenay