Törensiz yürüyüşler Şiiri - Behçet Gülenay

güzel şeyleri aldılar gözlerimden anne
kuşlarla konuşmamı
çiçeklere dokunmamı yasakladılar
gökyüzü ne renkti anne
hayat bir burgaç
büyüyüp suç olduk anne
büyüyüp korku saldık
büyüyüp silah, büyüyüp ölüm olduk
sana acılar, sana ağlamaklar bıraktık
gülüşleri söküp aldık yanaklarından
güzel günlere inanan çocuklar yaralı bakıyor
gözlerin ıslak anne gözlerin ıslak

ruhumdaki yıkıntıların iksiri
gayya’dan çıkan yolum
içimde yosun tutan sevginin tuvali
beni bir daha doğur
bana yeni bir türkü söyle
gözyaşın olmasın notalarında
beni büyütme, büyütme anne
hep çocuk kalayım
yürümeye başlarsam
sokağa çıkarım
elimdeki ekmeğe saldıracaklar
sen ağlayacaksın
sen ağlama anne dayanamam
ağlamak tutar beni
yerine göz ağlamaya aciz kalır

sevgisini çoğaltarak göndere çeken yâr
anne
şiirin şehri
yeryüzüne sığmayan merhamet gökdeleni
periden bir minyatür
karanlığın en büyüyen yerinde açan gül
sen şem-i ilahîsin
bütün kitapları üst üste koysam
senin kadar aydınlık değil
bir bebeğin gülümsemesi kadar beyaz
sevgi ören ellerini avuçlarıma alıp
öpe öpe sevmeyi öğrensem
seni sevmeye gönül aciz kalır anne

yitik bir atlastan yeşile uyanan eliftir gözlerin
asil, sessiz ve yaşlı
sesin bir kurtuluş muştusudur
uzak ülkelerde savaşı omuzlayan çocuklar için
gül anne
sen gülünce yaşamak güzel olur
acılar biter, badem ağaçları alnımda çiçekler açar
aydınlık günler başlar sen gülünce
hicret ederim mü’min vakitlere
içimdeki odalarda çocuk seslerinin mutluluğu yükselir
ağlarsan ben üşürüm
gülersen vahyin indiği bir ev olurum, üşümem geçer

aynalardan değil
senin gönlünden almak övgüyü
gözyaşlarına eklemek tebessümü
her hüzne bir pencere açmak
öpmek karaltında üşüyen kar ellerini
her “anne” deyişinde
törenle ölüme sürülen çocukların
sana törensiz yürüyüşlerle geliyorum anne
bir şeylere dilim kekeme
sırasını şaşırıyor sözcükler
aynalar kırılıyor içimde
seni anlatmaya söz aciz kalır anne

gönül vüs’atına salıncaklar kurdum anne
yaslanıp hayatının büyük dolaşımına
kalbinin kozasında kanatlanan bir kelebek olmak
sonra bir sandal olup sevginin sularında batmak
bir ömür hicabının derinliğinde öylece kalabilirim
ikliminde gül açmaya evlat aciz kalır anne

Behçet Gülenay