Rayzan Tan Şiirleri - Şair Rayzan Tan

İçim kan ağlıyordu, yasaklanmıştı dilim; kalemim anarşi, kalbim binlerce kez sen atıyordu.
Soğuktu, aylardan aralık, günlerden salı; ilk o gün yasaklandı lügatımdaki alfabeler; şafak vaktiydi, dumanlıydı mahallem.
Mehmed Uzun zamanıydı, on ikinci sayfada barışsak da göz perdelerim cigara yaprağı, sen kulağımda bir ninniydin.
Sana yazdığım hiç bir mektup gelmedi, korktular; korkuları yanlarına, şiirlerim bana kaldı.
İçimde kalan şiirlerin bir gün kemiklerimi kıracak diye çok korkuyorum…

Kırk yıl yatarı vardı bu sevdanın.
Ne bu sevdaya müebbet, ne mavi bir gökyüzü, ne de rahat bir uyku isterdim; yastığım dizlerindi.
Daktilom adınla silik, hırkam teninle işlenmiş; yüz hatların kaderimdi.
Üç numaraydı saçım, yüreğim sinekkaydı; üşürdüm.
Avluda kanatları vardı yalnızlığımın, sende umudum; ranzam çoğu zaman mezarımdı.
Gençliğim kızgın bir örste dövülürdü, çaresizliğim demlenirdi mehtapta; yakamoz gözlerindi.

Gözlerimi kapadım.
Çünkü açsam ilk göz bebeklerimde doğacaksın.
Önce biraz gelişi güzel olacak söylediklerin,
sonra yavaş yavaş devrik olacak; anlamsız gelecek.
Kaç sabah, kaç akşam, kaç gece sensiz
geçen; baykuşları uzun zamandır görmemiştim.

Gökyüzünü çiçeklerle donatanları gökkuşağını taşlayanlara değiştiniz.

“Çaylar geldi.
Benimki açık, Kız Kulesi desenli sanmıştım
bardağı; ah şu titreyen, telaşlı heyecanım.
Önce biraz güldü, sonra sustu; sonra gözleri
kapandı kahkahalarının içinde.
Kaç şiir yazmalıktı, kaç özleme sığardı o an.

Meğer sana gelmek içinmiş
bağcıklarımı çiçeklere dönüştürme çabam;
tüm yollarım bu yüzden bahar kokuyormuş meğer

Sen ki bahçemde mor sevinçleri olan menekşelerimin ardından yas tutan karanfiller bıraktın.

İçimde ölmüş kuşlara mezar yapan çocuklar, uçurtma uçuşlarının heyecanını yaşayan mahalle halkı, Yaşar Kemal’in şiirlerinden hendeklere saklanan Mezopotamya var.

Sırtınızdaki paraşütün ipleri başkalarının elinde oldukça yerle bir olmaya mahkumsunuz.

Geri döndüğünde mevsim yine kış, ben yine
sonbahar, sen yine papatya açacaksın.
Kırmızıya çalan şarkılar çalmayacak; fakat
Cemal Süraya şiirleri duvarlarda, çocukların
ses tellerinde, sarmaşık çiçekleri gibi hep olacak.
Kız Kulesi’nin eteklerine dolanan martılar