Rabba Sualler Şiiri - Milad Hekimiazer

Bu şiiri yazarken, içimde biriken yalnızlığı ve çaresizliği kelimelere dökmeye çalıştım. İnsan, yalnız kaldığında Rabbine dönüyor, sorular sormaya başlıyor. Ben de öyle yaptım; sessizliğin ortasında, gece karanlığı ruhumu sararken, içimden bir ateş yükseldi. O ateş, cevap arayan bir çaresizliğin yansımasıydı. Herkesin bir yıldızı vardır derler, ama içimde kayıp bir yıldız gibi hissettim o an. Parladı ve sonra karanlığa battı. İşte o zaman bir tek şey istedim: Duyulmak. Çünkü çaresizliğin en büyük ağırlığı, sesinin duyulmaması, yalnızlığının fark edilmemesi. Her söylediğim söz, sanki içime batan bir yara gibi dönüp dolaşıyor. Dudaklarımdan dökülmek isteyen her cümle, bir türlü gerçek bir anlam bulamıyor. Sessizlikle savaşıyorum, ama sessizlik benim en büyük düşmanım. Odamın duvarları bile soğuk bir yankı gibi çığlıklarımı tekrar ediyor. Zaman duruyor, gece üzerime çöküyor, ve o an sadece Rabbimi dinlemek istiyorum. Çünkü başka hiçbir şey beni o karanlığın içinden çekip çıkaramayacak gibi hissediyorum. Bazı zamanlar, Rabbimden bir yol, bir işaret isterim. Kalbim kırık, ruhum yorgun olsa da, bir çıkış bulmaya çalışırım. Ama her bulduğum yol, her umut ışığı, beni başka bir kaybolmuşluğa sürüklüyor. Bu kaybolmuşluk, içimde kopan fırtınalarla birlikte beni zincirliyor. Ruhum huzura kavuşmak isterken, kendimi hep bir savaşın içinde buluyorum. Zincirlerimden kurtulmak, o fırtınayı dindirmek için tek dayanağım Rabbim. Ve en sessiz anlarımda bile, kalbimin atışı, O’na duyduğum ihtiyacın bir yansıması oluyor. Bu şiir, yalnızlığın getirdiği karanlıkla, Rabbime duyduğum umut arasındaki ince çizgide yazıldı. Bir yandan içimdeki ıssızlıkla boğuşuyorum, bir yandan da huzura ulaşmanın yollarını arıyorum. Bu dizeler, çaresizliğin içinde yankılanan dualarımın bir ifadesi.