Aralık ayının en uzun gecesi,güneş ayla yer değiştirme telaşındayken bi aralık sızıvermişim hayata.Şiire olan tutkum ilkokul yıllarımda başladı.1976 yılında ilk şiirim Barış Koyun Çocukların Adını ile başlayan tutkum hiç sönmedi.Hayata kendi penceremden ve hüzünle karışık umut yüklü trenimle bakıyorum.Hiç pişmanlıklarım olmadı.Çok acı günlerimi bile ilkbaharmış gibi karşılayıp yaşanması gerekiyordu ve yaşandı diye kucaklayarak daha da büyüdüm.Hatalarımı da sevdim,doğrularım da.Ama en çok yaşamı ve yaşamayı seviyorum.Ne zaman giderim bilinmezler ...
…Koparttırmadık
özgürlüğe tutsak yıldızlarımızı…
Her şeyin bittiğini söylese de dudaklarımızdaki sessizlik,
Yüreğimizi bırakmışızdır bir ölüp bin doğduklarımızda
Zaten bu yüzden değil midir çektiğimiz acılar?
Bakışlarıyla sevdi
Çocukluğumda
Gözlerinin içi ağlardı bakarken
Anlardım çocuksu içgüdülerimle
En çok beni severdi
Kucağına oturup şımarıklık yapamadık
Ölüm beyazlığından sıyrılıp
Kalkıp da geliverecekmişsin
Hissi sarıyor
Tüm benliğimi
Güvercinler yükseliyor
Omuzlarından
Akşamın kızıl alevi sarmış, kente
Uçurum kenarında oturmuşum
Yitip giden ne varsa dumanı sarmış
Sinirli alev yalnızlığıma
Dokunuşmuş sevmek
Dokunamadıktan sonra
Seni sevmiştim dedi sahibi
İçime sindirerek almıştım
Artık işime yaramazsın
Eskidin
Sattı sahibi eskisini
O kadar çıplak hissetti ki
Gençliğimin ikilemleri
Zamanla üçlemelere beşlemelere dönüştü
'N'lemlere doğru gidiyorum
Birbiriyle kesişmeyen
Ayrık enlemler
Sonu yok onların
Bir söz attı ortalığa
Kimse duymadı
Söz yerini aldı boşlukta
Herkes kendi boşluğunda
Maskara çekti gözlerine
Herkes güldü
Bahar sıcağında son kez esiyor
Rüzgar
Çok uzaklara
Uzaklardaki emekçi kardeşlerimize
Bahar kokulu sevincimizi götürüyor
Kutlu olsun
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!