Palyaço destanı Şiiri - İlyas Payas

Palyaço destanı

Dinleyin ey insanlar ,
Diyecek sözüm var size.
Aşağı sirkten geliyorum,
Ne büyük çadır dikmişler
Taa buradan görüyorum.
Sahte gülüşlerle doluydu içi,
Kendimden biliyorum.
Bir palyaço vardı, birde büyük gösterisi
Ağlıyordu palyaço, çıkmıyordu sesi .
O ki insanların ücretli neşesi .
Yokmuydu palçonun kimsesi .
Bir tüccardı palyaço esasen ,
Hüzün alıp , mutluluk satsada bazen ,
Ne idi acep palyaçoyu böyle üzen…
İki damla yaştı yanağından süzülen.
İnsanlar palyaçoya inanmadılar ,
Gösterinin bir parçası sandılar ,
Palyaçonun boyalı yüzüne kandılar .
Her vakit onu tebessümle andılar…
Palyaço hıçkırarak ağlıyordu ,
Gözyaşları biran durmuyordu,
Sanki bize bir şey anlatıyordu ,
Mutluluk , mutluluk satılmaz diyordu..
Evet yine yanlış duyduk sandınız.
Bir türlü almıyordu aklınız.
Hep beraber öylece bakakaldınız.
Palyaçonun sözüne neden böyle şaşkınız ?
Evet palyaço doğru söyledin ,
Seni hiç böyle bilmezdim ,
Sen gülsende ağlardı gözlerin .
Düşünürdüm mutluluğun dükkanı varda ,
Ben mi görmedim .
Başladı palyaço sözüne ,
Ey insanlar dedi gelin kendinize.
Hiç akıl yokmudur sizde ?
Bir bakın şu halinize .
Yıllarca beni mutlu sandınız,
Boyalı yüzümün gülüşüne kandınız ,
Gülerken arsa ulaştı sahte kakahanız .
Kahkalarınız arasında ben hep yapayalnız .
Ağlayanlar bana geldi gülmek için .
Nasıl gülünürmüş yakından görmek için
Mutluluğun kıymetini bilmek için ,
Hiç vaktiniz oldu mu gerçekten sevmek için ?
Her zerresi değerli , ağlamakta gülmekte , Her anın kıymetini bilmekte ,
Gerçekten sevebilmekte
Bütün mesele hakikati görmekte .
Arama başka yerde mutluluğu ey insan,
Kendini akılı ve mutlu sanan .
Kendine dönüp bir kere baksan .
Hüznün olur yerle yeksan .
Ben ilyas ağlayan palyaçoyum ,
Artık bende çok mutluyum ,
Kimseye mutluymuş rolü yapmıyorum,
Şimdi gerçekten kendim için güle biliyorum...

21 nisan 2018 04:28
İstanbula 97 km kala ….