Özlemek Şiiri - Zeki Dengiz

ÖZLEMEK
Bugünkü okluğun, içime sinmedi inan
Ne yemek yiyebildim, nede düşünebildim başka şey senden
Senin oturduğun yere oturdum, aradım birkaç dem
Olmadı
Ne sesini duyabildim nede yokluğunu Kabul edebildim inan
Bu kadar vurulur mu yalnızlıkla insan, bu kadar olur mu be gülüm
Kaçamazsın ki, bulurum nereye saklansan
Yeter ki gelmesin olum
Ne yaparsın, nereye kadar bu zulüm
Bu kadar yürekten vurulur mu insan be gülüm

Tek saclarındı ellerime doladığım
Öpüp okşadığım sana ait tek hatıra
Bir uçtan bir uca başladım okşamaya sonunda sen yoktun
Sonra bir hüzün çoktu, yalnızlık yağdı her yanıma
Bu hüzün yağmurunda sessiz ve şuursuz atmışım kendimi kapına
Ne kadar bekledim bilmem amma bir asır gibi geldi
Sonra pencereden bir ışık yüz, yüz yıllık karanlığı deldi
Bir gülüş gördüm ki kamaşan sadece gözlerim değil
Bulutlar darmadağın, zulmet yedi kat yere indi

Bir çift bakış bu kadar mi pahalı olur inan bilmezdim
Senin olmazsa billahi, bir adim bile gitmezdim
Hani diyeceksin ki zor oluyorsa gelme,
Aksine çok kolay olsaydı, zaten gelmezdim

Ask dediğin, dertlerin nazmı,
ayrılık acısının nesridir zaten
askı ask yapan sevenin azmi
sevilenin hasretidir zaten