Bu dalgalı deniz nasıl da yoruldu
Ruhun dilsiz değil, soluğu durdu
Dipsiz kuyuydu bak
Yağmurlara yuva oldu
Tanımak bitmedi içini,
Sözsüz kalmaktan korkuyorsun
Muhabbetin bu yüzden.
Yalnız olmaktan korkuyorsun
Kalabalık inadın bu yüzden
Sevgi dağıtıyorsun gözlerinden avuçlarına dek
Kupkuru bir güneş gibi orada
Parlasa da yapayalnız
Ellerim gibi miydi kalbin?
Acısa da aldırmaz teninden mi geçmişti tenim?
Son güzün ardından tebessüm geldi
Kaybolursa şimdi
Süzülürken yaşımda
Terkedilmiş yareler
Yarin kimsesiz elleri
Tutunur kendi derdine
Ne demeli bilmem ki yüreğine?
Ne doğdu içine bilmesem de,
Görmesem ve hissetmesem de,
Sev sen, sev beni her demimde...
Sevda türküleri söylemesem de,
Sev sen, ben yoruldum desem de..
“Memleket mi, yıldızlar mı, gençliğim mi daha uzak’’,
Uzak olan, aşka hayat adamak…, uzak olan, -dünyanın en uzak yeri-, sana olan bir adım uzağım…Ben “uzak adım” olarak kaldım.
“Kayınların arasında bir pencere, sarı sıcak, ne ölümden korkmak ayıp, ne de düşünmek ölümü”
Kafam her karıştığında, her çıkmaza girdiğimi düşündüğümde, her, “artık çok geç” dediğimde kendime, nedeni sendin. O; bana uzak aşka yakın, aciz, ama elinde bir şey yoktu senin…Yükledin memleket sevdalarını omzuna ve gittin..
Acılardan sonra yepyeniydi duygular, her şey ama her şey...Aşkı yazmayı öğrendiğim zamanlardı,. Aşk türlü halleriyle kalbimi deniyordu, sevmek yalnız başıma yaptığım, akıl almaz bir yolculuğun heyecanı gibiydi...
Sevmek, acılarla sevmek, yaralarla sevmek olmuştu. Ben sadece acı çekmeyelim istemiştim. Sevdim, vazgeçecek kadar cesur bile değildi kalbim,
Verdikleriyle yalanın gizli yüzünü çizer hayat
En yüksek tepelerde de işler sonlu saat
Uzak adımların sayısınca dargın, yeniktir sebat
Çek bendini mutluluğa, özünden kendini yarat
'Ayakları havalanır kalbin, aklını terkeder de'
Varolduğumuza, öyle inandık, sevdik, acıdık,
Geçtik sınırlarını aşkın, dibe çakıldık
Baktık, hayattayız, varız anladık
Ama hayır, böyle değil, yanıldık
Gününü gün etmek değil ki mutlu yaşam,
Yarıladım uykumu, dinmedi gece
Sarılmadım sana
Nefesin azdı
Yarıladım belki ömrümü, büyüdüm
Doymadım sana...Ayrılık...
Parıldayan gül mavisi dünyanın,
Ilık rüzgarlarınla geçtin öteye
Nazını çektiğin karanlıklar
Arsız bir mutluluk içinde
Rüyalar taşır aşkın gizeminde
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!