Mahşere bırakılıyor tüm buluşmalar...
Hayatlar erteleniyor...
Aşklar...
Sevgiler...
Hesaplaşmalar...
Sevgili kim...
En güzel yağmur,
Altında ıslanmadığım sırılsıklam.
Zaten geç kalmışım iftara,
Boş sokaklarda şemsiyesiz,
Eve ulaşma savaşım.
Biz ne yaptığımızı sanıyoruz yaa...
Korkudan uzak, rahat yatağımızda,
Her gece binbir rüyada dolaşırken,
Haberimiz yok açlıktan,
Ölen bebeğine ağlayan anadan,
Öyle ya, bize ne!
Aşkımı içtin içtin,
Yedin bitirdin...
Ve hazmedemedin...
Şimdi sıra kusmaya geldi değil mi!
Üstümü batırmaya...
Ve iğrenç bir koku...
Hani bir rüzgar eser önce,
Hani saçları dalgalanır geçince,
Yüzüne dokunsun diye beklersin.
Günler seçersin haftadan,
'Bugün söyleyeceğim.' diye,
Sokağından geçersin,
Sen benim annemsin,
Bilmezler...
Ama her yerdesin.
Bir gün yeter mi sanıyorsun?
Bu destanı anlatmaya,
Bu asansörü seviyorum,
Çünkü hep burada görüyorum seni.
Bu saatleri de seviyorum,
Hep bu saatlerde,
Burada karşılaşıyoruz seninle.
yazmak öyle birşeydi ki... yazılmayı gerektiriyordu herşeyden önce... yani kalbime kazımalıydım seni... ve sana yazılmalıydım... sonsuza kadar... ya tamam yazdım... ama kazımadım hiçbirini... tamam denizci açıldı her seferinde... ama dönebildi de... kardan adam her yaz erise de... her kış yeniden dirilmedi mi... rüzgarların sebebi kalmasa da... antalya`yı dövmedi mi vura vura... hayır bir öfke değildi... öylesine şiirler yazdım işte... şişelerde biriktirdim... denize sor... her biri bir köşede... hiçbiri geri dönmese de... O yürek hala yerinde... önce bir yığılma sesi duyuldu titrek dizelerinde, ellerinden anladım heyecanını... sonra isminden hem özünü... hem canını... ortaya koyacağını... düşünmeden 'varım' dedim... hayır ne karı... hesap bilmem... ben koşarım ateşe... yanacağımı bile bile... böyledir benim köylerimde... karşılıksız verilir... söyler türkülerim de... hayır gözlerini görmedim... ne renk bilmiyorum... kaç yaşında sorma bana... sesini duydum sonra sonra... sessiz ve derinden... ve kalbimin bir yerinden... tutuluyordum ya... konuşamıyordum... ama anlaşıyorduk... görmeden... konuşmadan... bu şehir uyur ben ona yürürken her gece... bahar çöker yollarıma... kollarımda taşıdığım hece... 'evet' ve 'hayır'lar arasında... 've' ile bitmeyen cümleler gibidir hayat... O`nun yollarında... son sözü söylenmemiş...
Anadolu'da yok eşin,
N'eylersin kader ayırdı bizi,
Ta buralarda çekiyorum hasretini,
Arıyorum, yok senin gibisi,
Lakin döneceğim bir gün...
Yerime, yurduma, vatanıma,
Benim geldiğim yerlerde,
Bir sabah karanlığını,
Bir akşam karanlığını görürüm.
Sabah herkes uyuyordur daha,
Yalnız ve soğuk kaldırımlarda ben,
Ve birkaç sarhoştan başka.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!