Sivas Madımakta Canlar

Yıl 2 Temmuz 1993…
Sivas’da gün tutuştu.
Yanıyor alev alev,
Tahrikçi tavırlar,
Kışkırtmalar,
Şuursuz kitleler,
Beyinler sarsılmış,
Kapkara kalpler,
Yiğitoların ilinde;
Otuz beş turna uçtu,
Işığa doğru.

Madımakta yanan ateşe,
Güneş küstü.
Deyişler, nefesler, türkülere,
Kor ateş düştü.
Güller, çiçekler, madımaklar,
Boynunu büktü.
Sivas ellerine,
Kara bir duman bulutu çöktü.
Pir Sultan’ın idam sehpasında,
Otuz beş gül goncası derildi.

Kor ateşte,
Semaha durdu canlar,
Sazın telinde,
Sözün sırrına erenler
Ölmeden önce ölenler,
Aydınlık yüzlü insanlar,
Âşık Veysel’in
Kara toprağında
Otuz beş ak güvercin uçtu,
Güneşe doğru.

Kerbela’da şehit Hüseyin,
Sivas’da canlar,
Hallacı Mansur gibi,
Yakıldı insanlar.
Kardaş kardaşa,
Kıyar mı Sivas’lılar?
Kızılırmak’ta;
Otuz beş avuç kül savruldu,
Rüzgâr yeline.
Yağmur ağlar, su ağlar, ateş ağlar