Çaresizliğin rıhtımında yalnızlığım
Ellerimde üşümüş güvercinler
Saçlarım ağarmaya yakın
Ve gülmüyor çocukluğum;
Korkarım…
Sen küçücük bir çocuksun bakışları beni anlatan.
Sen üzülme güzel anam
Üzülme canım babam
Üzülmeyin kardeşlerim
Ağabeylerim ablalarım
Üzülmeyin kalemim kâğıdım
Üzülmeyin masam kitabım
Bir son bahar sabahı varsam yârin yanına,
Saçlarım bulut olsa, yağmur dökse gözlerim,
Geçivermişse ömrüm gelmişsem son anıma;
Umudum olur kalbin yollarını gözlerim.
Kelamım edep ile sakınır seni gözden,
Yar tenine rüzgâr mı değdi
Nedendir bu hüzün solgunluk neden
Az önce ellerin ellerimdeydi
Şimdi neden senden uzak bu beden
Sensiz baharı neyleyim yar
Şair, şiirini kime yazmalı...?
Eşsiz yarene mi, gözyaşına mı?
Bu olanların bir adı olmalı;
Deli gönül yoksa tek başına mı?
Seven, sevilene kul olmak ister.
Hazan olur mu Efendim cemalini görene?
Hüzün olur mu Efendim kıymetini bilene?
Çare olur mu Efendim hasretini çekene?
Güller sana hasret kalır Ey Nebi Ey Muhammed.
Gece biter gün ağarır hasretinle ne çare!
-Yakamozlarda kaldı hislerim-
Sahil, ikimiz ve karanlık Ay örtülü,
Ve yakamozların dansı…
Bir balıkçı teknesinin suyu yarmasıyla, belirivermişti yakamozlar,
Şahit olmuşlardı sana olan hislerimi anlatırken,
Aynı hisleri sende duyduğunu söylemiştin.
Ceplerim doluydu yalnızlıklarla
Elimde üşüyen küçük bir kandil
Bedenim sarılmış avuntularla
Ne zaman yalancı ne riyakar dil
Bir sebep ararım gülsün ki yüzüm
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!