Önce Yalanlar Başlar Şiiri - Nuray Özgüney

Önce yalanlar başlar sonra ayrılıklar
Kaçmayla başlar sevdiğinden
-gizlice- edilen yeminlere pişmanlıklar
Pembesi dökülür bulutların sessizce
Örtülür hayallerin üstüne ölü toprağı gibi
Geride kalır yalın bir sessizlik ve
Karanlık bir kaosun kucakladığı
İçinde kaybolası büyük boşluklar
Önce yalanlar başlar sonra ayrılıklar

Sessiz soğuk soyut bir histir başlangıçta
Gittikçe katılaşır kayalar gibi
Her bir yanını sarıp sarmalayan yalnızlıklar
Vazgeçmek değildir asla sevdiğinden
Vazgeçilmeye rızadır -sadece-
Bu onurlu susmaklar
Önce yalanlar başlar sonra ayrılıklar

Yokluğunu yaşamak da delildir varlığına
Sensizliğim bile seni sevdiğimi ispatlar
Keşfedilen hasretin de olsa güzeldir
Uğrunda yaşanılan bu aramaklar
Bir ceset gibi suskun bedenin
Bir yabancı gibi soğuk atarken yüreğin
Dondurur ruhumu benden kaçmaklar
Önce yalanlar başlar sonra ayrılıklar

Hiç sevmemiş gibi sessiz atar yürekler
Hiç edilmemiş gibi unutulur her yemin
Gelir ardından canından öte can olan
Yüreğinin vurgunu sevdiğinle tanışmazlıklar
Üzülme ki bir başıma kalsam da hazdır yüreğime
Yalnız senin uğrunda ölmek kadar
Yalnız senin uğrunda yaşamaklar
Önce yalanlar başlar sonra ayrılıklar

Bir ses bir umut almak için çırpınır
Sensizliği duymamak için sağır olan kulaklar
Terennümü unutur mutluluk şarkısını
Yokluğunda susuz bir çöl gibi yanan dudaklar
Sevdanın bir parçasıdır aslında -bilirsin-
Ateş gibi yakıp kavuran ayrılıklar
Sen de bilirsin işte nasıldır çaresizlik
Önce yalanlar başlar sonra ayrılıklar