Ömür Celsesi Şiiri - Kağan İşçen

kırağılanırdı serseriliğim uzaklaşırdım dünyaya
göz gözü görmezlikte attığım her adım yağmur vurgunu
kumar oynarken kuzey rüzgarlarıyla bıldırcın sürüleri
elimi attığım karanlığın ortasında yalnızlığın saçları
karadeniz tehditkar
kumsalları sinsi bataklıklar gibi sessiz
ruhum terli
boğulmak istiyorum ilk gençliğimin ürkekliğiyle
son yakamozlar kapışırlarken ilk gençliğimi

ömür celsesinde sensizliğe sürgün çığlığım
çıkışlar çıkışsızlığa fit
kurnaz ve soğuk iklimlere muhtaç şarkılarımda susuşun
bu celseyi sensiz savacak ömrüm
yaban yıldızlara mahkum bir ülkeye mülteci
şaşkınlığını gizlemeye çalışmadan
avuçlarına doldur sonralarımı
sonrasızlaşacağım bir müddet sonra
kaybolacak bütün öncelerim...

göğüslerimin arasına sokulan çelikten gecede
parmak izleri karadenizin
ayakları yaralı dalgaların peşimde koşmaktan
kirli yosunlar hırslı derinlere firarda
ihanet ederken kayalara
puslu kasıklarında acımasızlığın
bütün sınırların ötesine kaçağım
biriktirdiğim tebessümlerim yırtık
griler topluyorum geleceğe
örtmek için gözlerimi bütün yazlara...