Ömrümün son baharında
Buzul çağının nitrolarını dinliyorum.
Yaşım almış başını
Başım buz kırağı.
Yolum yorulmuş,
Yolculuğumun sonuna gelmişim.
Nereye gittiğimi bilmeden
Zaman celladının elinde savrulmuşum.
Hikayeler biriktirmiştim çocukluğumda
Hayallerim vardı gençliğimde
Şimdi ölüm bir adım ötemde.
Hepsi geçmişte kaldı
Kimisine gözyaşıyla veda ettim
Kimisi beni ağlatıp gitti.
Kusur bulmadım hiç kimseyede
Hayatın keskin dişleri arasında çiğnenmek
Benim kaderim değildi tercihimdi.
Hep birilerini beklemekle soldurdum
Aşkımın bütün çiçeklerini.
Binbir çeşit çiçek vardı gönül bahçemde
Haramilerden uzak tutmuştum
Ama olmadı ömrü bitirdik
Bu çalan son şarkı ve bu kadeh son kadehim.
Ey gönül yenimi kemale erersin
Kadehin kırılmış şarabın dökülmüş.
Kayıt Tarihi : 23.3.2022 18:56:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!