Bir yerinden tutunmuştum martı özgürlüğü tadına
Kanatlanmıştım
Uçuyordum
İçimde kıyametler koparan bir ateş
Gözümde dünyaya meydan okuyan ışık
Dilimde amansız bir sevda
bültene düşürmeden yaşamaya ant içmişim seni
çakal ulumalarının ürpertilerine aldırmadan
meydan vermeden eteklerimize üşüşen asalaklara
vurmuşum kendimi yüreğine
gerisini boşa yormuşum evvelinin
ötesi zaten yok
belki hayalinden de
yarınına amborgo kuymuşluğumda var
evvelini bombalamışlığımda
zor zamanlarında avuçlayamamışım ellerini
göğsüme yasladığında yanağını saçlarını okşayamamışım
azaltamamışlım yorgunluğunu
adı özlemdi
göz bebelerinde gözünü göremediğim her anda depreşen o ihtişamlı kaybediş
en lezzetli baharların dahi söndüremediği
en sabah yüreklere dahi asi
içinde sen olamayan bütün güzelliklere
en rakı
Aldı gitti sanmıştık birileri birşeyleri
İçimizin derinlerini kayboluşlara bırakmıştı
Parça parça dökülmüştük
Sessiz sessiz çığlıklar atmıştık
Duyuramamıştık
Duyamamıştık
harmana düşer yürek üşümelerimiz
nisan coşmalarına nispet
can tutuğunda yollanmış sevmelerle
bahardan kalamayanlar kadar
yaprak dökümüne gebedir bu aylar cann
doğa başkaldırılarıyla
sen olmadığın zamandı
ilana düşürülmüş sevmelerim
sabah gülde
öğlen sümbül
akşama allah ne verdiyse
tuttun
yaka paça dışarı attın ya
çekip gitmeyecekleri anladığında
türküler kondurdun bütün boşluklara
doldurdun
özlemledin şiirleri
gün
rakı oldun
ya da daha güzeli
kifayetsiz bütün kelimeleri çıkardın dağarcığımdan
sen yazdın
mısraladın yüreğimi
sevdirdin
gün
kırçiçeği oldun
bahar müjdeledin
tükenme ihtimali olmaksızın
haşmete yenik gül kokularını süpürdün
yok ettin
emsalsiz ve eşgalsiz bir gülümsemeyle
gün
sen oldun
FUFUKA
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!