Ömer Faruk Gümüştekin Şiirleri - Şair Öm ...

Gecenin yarısındayım, bir ben varım birde sonsuz karanlık
Feryat eden acılarıma inat haykırıyorum delirmişcesine
Gelişlerinle kandırıyorum yoksul zihnimi
Karanlıklar aydınlığa kavuşacak diye fısıldıyor sanki şeytan kulağıma
Umutların mucizelere gebe olduğunu inandırırmışcasına
Gözlerimde yılların yorgunluğu, yüzümde geçmeyen kara bir yara

Ve Ben Anladım
Gün devrildi, çoktan götürdü rüzgar ağaçtan savrulan yaprakları
Ve ben düşündüm, kaybolmuş çocukluğumun tam ortasında
Gökyüzü anlattı bana sanki dünyanın o sahte mavisini
Ve ben ağladım, geçip giden bulutlarla inatlaşırmış gibi
Bir kabustan ötesi değildi fırtınalı bir günün karanlığından kaçışımın

Ew derbas dibe, her çend ez di dilê min de crumps hêviya xwe winda dikim yek bi yek
Ya ku lezê min dê sibê bîne
Heta ez bêjim,
Ev revîn bû, ev tiştê ku min got,
Wijdan tenê qebûl nake
Heya ku ez dibêjim bêdeng kar nake,

Ew her gav dibêjin ev pirsgirêka we ye, mirov her gav
Isi ye ku meriv xwe bibîne,
Ji bo gelek salan, ew derbas bû, lê pirsa ku ez ji bo şermezarkirina kê hat mehkûmkirin,
Ma ev pirsgirêkek îro di vê dinyayê de bêhêvî bûye, yek ji wan ronahî ye, ya din tarî ye.
Welê, hûn fêr bûn ku hûn kî bûn, dê çi bibe, wê hingê dilovaniya wan jî bi tevahî çiyayî derbas bû û derbas bû,
Binihêrin ka ew çi nizane ew çi dibêje û daxuyaniyên xwe di kolanên girseyî û teng de rawestîne,

The sounds of baby birds may remind one of heaven,
A bird it is, that can’t even recall where it once flew,
It drifts between the past and today,
A bird that forgot the taste of fire and can’t recall its own burning,
It seeks a remedy for its wounded heart in cold, forgotten stairwells,
A poet, perhaps, who took purity from the divine and stayed loyal to his past,

Dengê mirîşkên zarok in gava bifikirin ezmanê,
Mirîşek e ku nazdike xwe jî bîr nakê,
Di nav diroka îro û duhê de digere,
Mirîşek e ku birina narê bîr nekiriye,
Dilê winda dike û li bin qereqolên serserî difire,
Helbestvanek e ku paqijî ji xwedê wergirtibe û li dîrokê bi rû nas dibe,

Wî ewqas wiya kir ku êdî ne dereng bêje û li bendê bû,
Wî sibê, duh û van rojan pir bêriya xwe kir
Ew di her saetê de ji bo Stubbornness, ewqas dilxweş bû
Ew bi vî rengî bi tevgerê ve pir pirjimar bû mîna ku ew nizanibû kî kî an kî hatibû behs kirin.
Yê ku hat û kî hat ku bêje ku ew pir hêsan e ku bêje,
Ew sê rojan tê şîn kirin û paşê ji bîr kirin,

Ruhlar azaplar içinde kalır günü geldiğinde
Hayalet şehirler gelir birden aklıma realitenin çok ötesinde
Fırsatını bulur bulmaz kapılar sonuna kadar aralar fırtınalı bir sonbahar gününde
Allah’ın dan bul diyememiş fakat içinde öylece kalmış öksüz bir çocuğun dilinde
Kalırmış en derin acılar en derin ve engin denizlerde
Herkes her şeyin farkında fakat usulca susmak gelir ellerinden yalnızca

İnceden inceye tükenmişti bütün umutlar, tek yolun ölüm olduğunu gösteriyordu bütün saatler,
Karga yuvalarına vakitsiz gelen bir yılanı andırıyordu bütün kandırmacalar,
Hakikat çok uzak değildi fakat yakın da sayılmazdı, sadece susarak ulaşılabiliyordu ona,
Şiirin tatı tuzuydu gelip te hiç gitmeyen acılar,
harmoniyle buluşmuştu kulakları çıntan iftiralar,
Zaman mı yanılıyordu yok ise yanılan sadece çırılçıplak bir gerçeklik mi ?

Günden güne artan o sessiz fısıldamalar anlatıyor seni eski radyo frekanslarına
Yine bir akşamüstü ve yine yükselir dalgalar yollara aldırış etmeden
Umutsuz durumlar yoktur umutsuz insanlar vardır diye anlatıyor seni maviler
Arıyor gözlerim kapkaranlık ucu bucağı belli olmayan sahipsiz şehirde
Büyük yanılgılar kapımı çalıp kaçıyor
İçimdeki çocuk bana kayboldun bu akrabam dediğin uzaklarda diyor