Ömer Duru Şiirleri - Şair Ömer Duru

Sarı saçları belik
Düğmesi yanda ilik
Kundura ses yapar
Giyeceğin acer kelik

Gözleri mavi boncuk

Kaybedince masumiyeti öksüz kaldı
Huzur sokağından çıktı derde daldı
En değerli hazineydi masumiyet
İçindeki ölünce kalan kibir ve eziyet

Kaç gece gelir diye sessiz bekledik

Vurulup ilkbaharında alnından
Toprağa düşen canım yiğidim
Melekler kanat açar hemen anında
Şehid olup kanatlanırsın Mehmedim

Kanatlanıp yükselir şehadetin

Körsen yanan sokak lambasından şule düşerdi dalgalanan aklıma
İlki ve sonu idi nazarım zülüfleri dağılmış komşu kızına

Birden, ılık iken kaynara geçen zehri aktı
Keder çökmüş yüreğimde meşale yaktı
Bedenimi sardı ateşi, /zamanla eksilen/ tortu bıraktı

Ay ışığında gündüz olurdu yurdum, memleket yağardı karlara yudum yudum

İnsanlık varken memlekette dereden sevinç akar,
Geçtiği yerde gönül yıkar, zemheride donmazdı çaylar.

Hep sıcak olurdu seni tanıdığım sokaklar.

Mezeyi aşk diye sundu saki, dudağı kadehlerden bal idi
Maksad-ı aşk keyfiyetten bahanesi, bende bezm-i mey idi
Aşk-ı sehhâr diye verdi, hoş-elhân içtim şirazesi harika idi
Yudum ile akıttı aşk-ı sehhâr zehrini, bal dudağı şahane idi

Maharetleri o meh-tâb ile badesi elinden takdiminde saklı idi

Sahrayım,
Kum fırtınasının ortasındayım.

Kays'ın Mecnun olduğu yerde gezerim

Öyle tutkunum ki

Senden ayrılamam şehir
Bilmediğim bir kente göçen yanımı,
Vefayı ve dahi yaşamı
Yüreğim dahil bütün yanlarımı
Bir çırpıda bırakamam Ey şehir!

Yağlığı kolunda, fesi başında
Beşibirlik iğneli bağrında,
Çeşmenin önünde köyün ardında
Hanım Ağa'dır çarıksız ayağıyla

Torunları vardı benden büyük

Kimine hasrettir ölüm
Ölüm kimine vuslat olur

Yaşamla arasından çizgi
Birer solukla geçen zamandır ölüm