Yüce Yaratan, sana çizdim gönderdim,
Şu erişilmez bildiğim hayallerimi,
Ben bir istedim, sen bin verdin,
Nasıl semaya kaldırdıysam ellerimi.
Gönlüme kuruldu temeli altından saray,
Gönlüm yine bendine sığmaz olmuş,
Gözlerim ise zirvelere dalar gider,
Aklım karışır, ayaklarım dolaşır,
Bu günüm dünümden daha beter,
Çıksam derim şu yüce dağın başına,
Gün gelir derde düşerim,
Düşer de çıkışlar ararım.
Gün gelir aşka küserim,
Düşer de göze gelirim.
Gün gelir hayata küserim,
Ne tadı kaldı, ne tuzu şu yalan dünyanın,
Yeryüzü ve gökyüzü ayrı bir karanlık,
Her bir zerresinde dahli vardır insanın,
Eserinle gurur duy ey insanoğlu, insanlık.
Bir çırpıda felaket oldu toprağı, taşı,
Hep bir umutsun sızılı yüreğimde,
Son soluğa kadar, öz canımdan ileri,
Bir gün denk gelmedin vuslat durağında,
Yakmaz mıyım, sensiz enginlere açılan gemileri.
Fırtınaya kapıldım, limanlara sığınmadım,
Kimsenin sesimi duymadığı,
Yürüdüğümden haberi olmadığı,
Başın çevirip bu yana bakmadığı,
Hayat denilen bir yolda yürüyorum.
Mevsim burada bahara çalmaz,
Kalk gidelim kırık kalbim,
Bu eller yaban olmuş.
Dost diye bir el tutmazsa elim,
Burada bizi tutacak ne kalmış.
Pespayeler kral tacı takmış,
Vurdu hazan mevsimi sazımın teline,
Mızrarabıyla, kılıç gibi kesercesine,
Ne konacak dal kaldı ne bir yaprak,
Her of deyişte lodos esercesine.
Yağmuru sel olsa da geçmez topuktan yukarı,
Geldin mi hüznün öteki adı?
Kırıldımı uçan kuşların kanadı?
Sarardımı yapraklar, göçtümü leylekler?
Dağların başını duman mı kapladı?
Yeşil hüküm giydimi yine?
Kaldır başını, bak memleketin resmine,
Ne görüyorsun deseler, çoğu bilmez adını,
Gizlemiş olsa da tarih, tozlu sayfalar içine,
Ulu Önder’den almıştır, İstiklal Madalyasını,
Oğul oğul, bil tabi ki Erzurum’u ve de Sivas’ı,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!