Ölüme Bilmem Kaç Kala

Afganlı güzel kızın
savaş paniği çocukluğundan uzanıp anneliğe kısacık zamanda
göç yollarında çökekalmış
şu ünlenen iki resmine bakıp bakıp
değeri ölüm korkusuyla biçilen
ve kurşun gibi delip geçen bakışlarına mı
ölümlere birkaç nefes kala
her şiddetin çaresiz figüranlarından
Afrika’dan aç bir çocukla
öne düşmüş çocuğun başına
ölümünü bekleyen bakışlarına mı kilitleneyim akbabanın
yastığa her baş koyuşta mı
her sabah uyanışta mı
insan olduğumu anlayayım

parlak haberler vızır vızır
basın haber atlıyor
basın kıyametin zılgıtı sanki
flaş flaş flaş
yani bilmem kaç yıl öncesiydi olanlar
hatırlayanlar
hatırlamayanlar
vahşi batıdan
vahşi doğuya
aralarda bir yerlerde yaşam tutanlar
ya da yaşama tutunanlar
onlar da vardılar dünyada
biz de
bombalar yağardı
mermi vızıltıları zamanı bin parçaya bölerdi
şarapnel parçaları
toz talas barut kokusu
sorsan yapanlara
hani neredeyse ölüler suçlu

onlar da yaşardılar
yerleri yurtları vardı
aşkları da vardı
ve
günleri ölüm kokardı

kaldırıp da kadehini
aşka mı
ölüme mi içilen şarabın
adını nasıl koymalı bu yaşamın
bir öyküde de olabilirdi
şimdi bir şiirde bilinmez nasıl yer almalı
anlatılmalı
anlatılmalı
kim gönül koyacaktır belli de
kim yandaş olmalı
sonunu aramamalı

ya da kim bilir kimlerin pazar keyfinde
süslü fincan kenarından bir hüplük kahvenin ilk nefesini alıp
TV de ki haberler de mi aramalı
Kafkas’larda mı
Irak’ta mı aramalı
bitmeyen kinlerin tüten dumanında mı
şıkır şıkır para tutanların ceplerinde mi aramalı

yamalı bohçaya döndürüldün dünyacığım
şu her yanı akvaryum dolu meyhanede
rehavette mi
efkarda mı
kahırda mı konaklamalı

balıkların keyfine de diyecek yok hani
ya duvardaki resimleri can katıp akvaryuma atmalı
ya daha da yitip kendini
başını suya daldırmalı
bir de dünyaya oradan mı bakmalı

sıyrıl düşlerden artık
sıyrıl
kaçamadığın gerçeklerin ardına saklanıp
sığındığın fos limanlardan kop ve ayrıl
ve paylaşıyorsan evreni insanlarla insanım
yeter artık uyku zamanı çoktandır geçti
ayıl artık
ayıl

1 Eylül 2008 Denizli