Ölüm Sessizliği Şiiri - Halil Kumcu

Açıkçası iyi değilim bu aralar;
Defalarca doğmuş ve ölmüş gibiyim.
Hiç bitmeyecek sandığım bir aşkta,
Bir duygudan bir duyguya geçerim.

An gelir, biriktirdiğim hisleri
Dışarı atmak isterim gözyaşlarımla.
Istırap, kader ve ölüm yaşamımın parçası;
Sanki düşüp kalacağım bu hissiyatla.

Karşılık görmemiş duygular,
Geçmişe dönük düşüncelerden vurulmuş.
Kendi kendine acır mı insan hiç?
Bu boğucu, soluksuz bir suskunlukmuş.

Geride ne varsa bırakmak istiyorum;
Kendimi yokladığımda içimde,
Duygular andır gelir geçer, biliyorum.
Batan güneş akşam sessizliğinde.

Kendi kendimi parçalamak istiyorum;
Darmadağın etmek,
Yüreğim yangın yeri, söndüremiyorum.
O korkunç son nefes kesecek.

Aşkın üstesinden gelememek
Işığa ulaşmak istercesine bir çocukluk.
Hani tasada ve kıvançta beraberdik,
İyi günü de, kötü günü de unuttuk.

Gel, koy başını yüreğime;
Başım dönüyor, gemileri yakalım.
Tozlu raflardaki bir ölüyü düşünür gibi,
Her şeyi bitiren ölüm sessizliğine varalım.

23 Kasım 2023 / Perşembe / Ankara