Ölüm Şiiri - Yunus Çelik

Doğarken koşmaktır arzumuz çiçekli yollardan
Yaşamaksa yaydan boşanmış çılgın bir oktur
Gün olur ayrılıklarda tadarız ölümün acısını
Vazgeçilmesi imkânsız çıkarız yolculuğa
Belli değil kaç zaman var sonsuzluğumuza

Bunca hengâmeye katlandığımız hayattan
Geriye kalan yaşanan yıllara acıma duygusu
Her nefes bir adım, sürükler ecelin kıyısına
Sonra sönüverir sessizce gözlerimizde umut
Gölgeleri örter karanlık, yalnızız şimdi burada

Menzili belirsiz yolculuğa çıkmaktır ölüm
Nasıl ağaçların suyu çekilirse sonbaharda
Can çekilir cımbızla usulca damarlarımızdan
Sükûneti bozan sessizlik ölümün ayak sesleri
Can boğaza düğümlenmişse boşa çıkar çabalar

Beklenmez musallada vedalaşanların dönmesi
Geride kalan nemli gözlere bakmak imkânsız
Her gece hayatı örten uykuyla ölüme uyanırız
Ölüm ebediyen kan uykuya dalmak mı?
Uyumamak üzere gerçeğe uyanmak mı?

Ey sonbaharın gazel yığınlarında biriken hüzün
Dağıt özlemekten korktuğumuz yarınlarımızı
Kaybolmasın içimizde gözleri parlatan ışık
Ölümü sevimsiz kılan yaşama bağlılık mı?
Günahlardan fütursuzca yaşanan dağınıklık mı?