Ölüm Şiiri - İbrahim Durmaz

Sönermiş bütün yürek yangınları
Ve gönülleri kavuran ateş
İçimi aydınlatan kar taneleri
Küllerime değene kadar

Ne sen olacaksın orda burda
Ne saçlarım dalgalanacak rüzgarda,
Ana, kardaş, bacı, evlat
Hayallerimi sormayın dostlar
Benimle uçurumlarda
Sonsuzluğa düşene kadar

Biteviye
Bir anne götürdüm
Plastik şişelerden
Bereket görünmedi
İncir ağaçları
Kuşlar mı aramayın
onlar dönmeyecek dönmedi
Ben gelene kadar

Son şarkıdır
Hatmi çiçekleri
Birkaç gün olsa da
görüp görecekleri
Açılırlar yine
Benim gibi sonbaharlarında
Sevdaları solana kadar

Yıllara serpili
Bütün kabahatlerim
Hepsi benim
Samur kürklerim
Yalnız bırakamam onları
Birazcık sabredin
Alıp gidene kadar

Kader kadar keder
Keder kadar kader
Kederim kaderimdir
Kaderim kederim
Hep bildiğim
ölümsüz gerçek
Gelip bulana kadar