Sessizlik Şiiri - İbrahim Durmaz

SESSİZLİK

Sessizlik tuttu ellerimden
Alıp götürdü yürüdüğüm yerden
Geçtik nice şehirlerden
Yapılmadan yıkılmış viranelerden
Bir saray göründü çıktığımız tepelerden
Vardık bütün kapılar açık
Dedim sessizliğe dur konuşalım birazcık
Beni niye getirdin buraya neden
Dedi kardeşim yalnızlık ölmeden
Vasiyet etti bana ara bul kimse en çok hakeden
Onun olsun veriver burayı
Seni buldum seni gördüm gezinirken
Artık senindir bu yalnızlık sarayı
Dedi kayboluverdi birden
Kapandı bütün açık kapılar
Rüyaymış uyandım tam bağıracakken
Sessizlik geldi oturdu yanıma yeniden
Dedi, rüya olduğuna sevinme
Bir bak kendi haline
Bir bak kndi haline………