Ölüm, bu dünyadaki hayatımızın sonu olurken, sonsuz hayatımıza doğduğumuz andır aslında. Boş işlerle uğraştığımız, birbirimizi acımadan incittiğimiz, egolarımızın tavan yaptığı,malımızın ve paramızın hesabını yaparken hepsinin Tanrı’nın hediyesi ve bu dünya da ölene kadar oyalanmamız için bize verdiği oyuncaklar olduğunu unuttuğumuz bir hayatı yaşıyoruz hepimiz. Bencil, egoist, acımasızca yaşadığımız hayata, hayatımızdaki insanlara nasıl bağlandık bu kadar. Hal bu ki kimse ve sahip olduğumuz hiçbir şey vazgeçilmez değildir.
Oya ErzurumluKayıt Tarihi : 12.6.2022 19:23:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Oya Erzurumlu](https://www.antoloji.com/i/siir/2022/06/12/olum-1634.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!